Борба против злите духови само со Божествена благодат...

 

Борба против злите духови само со Божествена благодат

Човекот доброволно ја отфрлил својата заедница со Бога и Светите ангели, доброволно стапил во заедница со злите духови и им се потчинувал.

Спасението му беше дадено од Бога на паднатиот човек, кој, сепак, беше оставен слободно да го прифати или отфрли. Нему, се разбира, му била дадена можност да избега од злите духови, да го отфрли нивниот јарем со силата на Божествената благодат. Но, тој може, ако сака, да остане во состојба на заедница со злите духови, како нивен заробеник и роб.

Човекот неизбежно или ќе се бори или ќе биде заробен. Добрата борба не е ништо друго туку доброволно и активно прифаќање на спасението, манифестирано и покажано практично со самиот наш живот. Злите духови, како што е многу природно, се обидуваат да не држат заробени и во нивното заедништво, кога ќе го прекинеме нашето заедништво со нив и ќе се ослободиме од нивното ропство. Тогаш мораме да ја докажеме нашата искрена склоност да се ослободиме од нивниот јарем, користејќи ги сите средства што ни стојат на располагање.

Кога со христијански подвиг влегуваме во светот на духовите и се обидуваме да си ја вратиме слободата, најпрво се соочуваме со самите зли духови. Во овој подвиг тајно нè води, помага и брани Божествената благодат што ни е дадена во Светото Крштение. Без благодат нашата борба со духовите и нашиот напор да се ослободиме од нивното заробеништво би биле залудни. Сепак, на почетокот сме опкружени со зли духови и, поради падот, остануваме во заедница со нив. Мора да направиме напор  за да го скршиме ова општество. Но, поради нашата падната природа, во нас добрите расудувања се мешаат со лоши расудувања, добрите чувства се мешаат со лошите чувства, вистината се меша со лагата и заблудата. Оваа мешавина со зло го прави доброто бескорисно.

Злите духови, обидувајќи се да не задржат во состојба на пад и, следствено, на наше принудно заробеништво во нив, ни даваат грешни мисли, желби и имагинации. Со нив или ја задоволуваат нашата падната природа или го претставуваат злото и лагата покриени зад маската на доброто и вистината. Тие дејствуваат на ист начин кога ќе почнат да се појавуваат забележливо.

Во христијанската подвижничка пракса обично се случува следново: кога монахот го започнува својот подвиг, тој е опкружен со зли духови. Овие прво дејствуваат против него со помисли, желби и имагинации, а подоцна со опипливи појави, како што лесно можеме да видиме од житијата на Светите Антониј Велики, Макариј Египетски, Пахомиј Велики, Марија Египетска, Андреј и сите други Свети подвижници. Во првата фаза од својата борба, верните отци морале да се борат со мислите, сеќавањата и чувствата кои или самите сочинуваат грев или воделе, отворено или прикриено, кон него. Поминало долго време додека по постојани и упорни борби не добиле добри судови и свети чувства.

Кога Светителите стигнаа до забележливиот поглед на духовите, првите духови што ги видоа беа злите. Против нив започнала жестока борба со која енергично ја докажале својата решеност да не воспостават никаква комуникација со нив. Преку овој подвиг тие се здобија со способност да комуницираат со Светите ангелски духови, кои им доаѓаа и им се манифестираа воочливо.

Така се случи со самиот Господ Исус Христос, нашиот Спасител, чија човечка природа, иако целосно чиста од секаков грев, ги носеше сите наши непроменливи страсти. Во пустината, каде што отиде по Неговото крштевање, ѓаволот видно се појави пред Него и Го искуша. Потоа, откако Господ го победи злиот, „дојдоа Божји ангели и Му служеа“, како што вели Евангелието (Мат. 4, 11).

Искусните учители на монаштвото им забранувале на почетниците подвижници, кои не стекнале доволно искуство од невидливата војна со демоните преку лукави помисли и страсни емоции, да се оддаваат на прекумерно практикување на пост, бдение и тишина. И тоа е затоа што на оние кои прават таква вежба не им треба долго време за да се појават забележливо злите духови, што лесно може да доведе до заблуда и да доведе до губење на неискусните борци. Многу малку од монасите се способни директно да се соочат со демоните. Тоа може да го постигнат само оние кои стекнале длабоко познавање на духовите откако воделе долга невидлива војна и оние кои со помош на божествената благодат ги обучиле, како што рековме погоре, своите духовни сетила за да можат да го препознаат добро од лошо.

Единствениот правилен начин да се влезе во светот на духовите е преку христијанската практика. А единствениот правилен начин да се влезе во воочливиот поглед на духовите е христијанското совршенство. Самиот Бог ги води и воведува во оваа визија оние кои се трудат да достигнат совршенство. Оние кои го прават тоа сами, без Божјо водство, постапуваат против Неговата волја, па нема да ја избегнат грешката и духовната штета како резултат на тоа. Самата нивна намера е коренот на заблудата.

Свети Игнатиј Брјанчанинов