Условите убиваат тивко…

 

Условите убиваат тивко…

Условите се ножот што ја сече љубовта и суштината на нештата.

Кога сакаш нешто од другиот, а не другиот како што е, тогаш вкусуваш парче осакатена љубов.  Ако сакате да живеете среќно, никогаш не барајте ништо, бидејќи тогаш никогаш нема да бидете разочарани ако нешто не ви се врати. Условите се како бесни кучиња кои ако не им го дадеш тоа што го бараат нема да се смират.Со услови не можеш да почувствуваш, но ниту можеш да дадеш вистинска љубов бидејќи условите ќе ја држат вистинската љубов затворена како роб. Не барајте љубов, само дајте и бидете и тогаш целиот свет околу вас ќе се трансформира. Твојата насмевка никогаш нема да згасне и радоста во тебе никогаш нема да згасне. Пливаме во калта на желбите и се бориме да ги исполниме нашите себични желби, но конечно разбираме дека таму не се наоѓа вистинска радост. Радоста не се наоѓа таму каде што има состојба и ропство туку таму каде што има радост, слобода и Божја љубов.

Не можеме вистински да сакаме затоа што ја споивме љубовта со размената и се навикнавме на оваа тактика која во суштина не убива. Да ги оставиме настрана пресметката на условите и размената. Не се чуди зошто не ми се јави, зошто така се однесуваше со мене, зошто го рече тоа. Да си ја почитуваме личноста, битието и постоењето без анализа. Да бидеме ние оние кои даваат, сакаме и жртвуваме. Да ја имаме како животен став љубовта кон Бога и жртвата за братот. Ова се негува со помисли на молитва и љубов, а не со прашања зошто и како.

 Влегуваме во калапи на себичност за да го смениме другиот, односите со луѓето и се прашуваме зошто другиот не е таков каков што очекував да биде и зошто не се однесува со мене онака како што јас го имам во мојот ум. Не обидувај се да го промениш светот, туку сведочи во светот. Сонцето не прави никаков напор да ја промени темнината, но неговото сјајно присуство е доволно за да осветли сè.

Побарајте го Христос во вашите работи и во вашите избори, така што работите ќе станат Христос. Многу луѓе бараат љубов за да се чувствуваат добро, додека Светителите станаа љубов не за да се чувствуваат добро, туку да го направат светот добар преку Христовото искуство.

Плачот во нашиот однос со Христос е дека сакаме Христос да ги задоволи нашите желби наместо Христос да биде наша желба.

Резултатот е тоа што нашите избори водат до смрт затоа што ја немаат Христовата желба во себе, па немаат живот. Ја сакаме љубовта на срцето. Гледаме да се покриеме и многу пати не се ни прашуваме дали сме во право или не. Во секој облик на раскинување, првото пресметување што ни се јавува е против другиот, наместо со викање „Дали јас сум некаде виновен?“.

Како заклучок, не сакам да се чувствувам и да се забавувам. Ова се ефекти, а не причини. Причината е што имам Бог кој жестоко ме сака и се жртвува за мене, а јас не можам да направам ништо помалку за мојот брат. Бог ме сака во мојот лош хаос и ќе ја сакам секоја негова креација не со некоја форма на принуда, туку затоа што не можам да поднесам да ја задржам љубовта внатре, но сакам да ја споделам...

Со Христос во нашите животи не значи дека нема да имаме болка туку дека болката со Христа станува крштевање на светоста.

Го имаме овој Бог, ако си мизерен, и плукаш по Него Тој те чека и уште те сака... И ова „сè уште“ нема крај.

 отец Спиридон Скутис