Потребно е многу внимание кога одите да му помогнете на некој кој научил да бара изговори...

 

Потребно е многу внимание кога одите да му помогнете на некој кој научил да бара изговори

Сум забележал дека денес млади и стари се оправдуваат со сатанската помисла. ѓаволот сè толкува на свој начин, а со тоа тие се надвор од реалноста.

Изговорот е сатанско толкување.

 А како тоа, старче, некои луѓе во секоја расправија наоѓаат контрааргумент?...

 Ох, страшно е да разговараш со човек кој е навикнат да се правда! Тоа е како да разговараш со опседнат човек! Тие што се правдаат  Господ да ми прости - имаат старец, ѓаволот.

Тие се измачени луѓе. Немаат мир во себе. Тие го спуштија ова на наука.

Односно, како што крадецот не спие цела ноќ и размислува како ќе успее да украде, така и тие постојано размислуваат како да ја оправдаат една или друга грешка.

Или, како што некој мисли како да најде можност да направи нешто добро или како да се понизи, тие напротив мислат како да го оправдаат неоправданото.

Стануваат адвокати! Не можете да се справите со нив. Тоа е како да разговараш со самиот ѓавол.

Што имам со некој! Му велам: тоа што го правиш не е во ред, другото треба да внимаваш, не ти оди, треба да правиш вака и онака..., а тој за се наоѓа изговори, на крајот ми вели: Не ми кажа што да правам!...

Види драг мој, што зборуваме толку часови? Ние ги кажуваме вашите грешки, дека не ви оди добро, а вие постојано барате изговори. Сега три часа ме разнесе, ме остави исцрпен! Како не ти кажав?…

Кажете му примери, за да разбере дека е сатанистички егоизам начинот на кој се справува со работите, дека добива демонски влијанија и ако не се промени, се губи и на крај кажа: Не ми кажа што да направам!...

 Да страдаш за човек во болка, тоа има смисла. Ама да бидеш нежен со него, да му кажеш толку и толку, и на крај тој ти вели: не ми кажа што да правам и да го оправдаш неоправданото. Така човек завршува како демон! 

Кога би размислувал само за трудот што го правите - а камоли за болката - да му помогнете, малку би се променил. Бидејќи те гледа како се мачиш, се трудиш, се мачиш, тоа не го зема предвид!

 Старче, кога некој ќе се оправдува за злосторството што го направил, а ти ќе му кажеш: ова е изговор, а тој продолжува да се оправдува, да докаже дека тоа не е изговор, дали е можно да се исправи?...

 Како да се поправи? Разбира дека не е во ред, но од себичност не сака да признае. Многу е прекасно…

Да, но тој вели: Не ми помагаш, сакам да ми помогнеш!…

Па ова пак почнува од себичност. Со други зборови, тоа е како да кажеш: Не сум јас крив, ти си крив што не ми оди! Тоа е местото каде што завршува.

Оставете го на мира... нема потреба да се занимавате со него, бидејќи не може да му се помогне. Ниту духовникот или старецот не се одговорни за таква душа. Тоа е сатанска себичност, не е човечка.

Има човечки егоизам кој нема да се понизи за да биде пофален, но барем нема да зборува за да се оправда. Кој се оправдува, кога греши, своето срце го претвора во демонско прибежиште.

Ако неговото его не е скршено, тој ќе продолжи да прави повеќе грешки и бескорисно да биде скршен од неговото его. А кога никој не знае колку е лошо или има изговор, има олеснителни фактори. Но, кога знае или ќе му кажат други, тогаш нема олеснителни околности...

Потребно е многу внимание кога одите да му помогнете на некој што научил да се оправдува, бидејќи понекогаш се случува ова: Бидејќи тој се оправдува, тоа значи дека има многу его, па кога ќе му кажете дека тоа што го направил не е добро, ќе кажува уште лаги и други изговори, додека ти немаш доказ за тоа и за другото...

Но, така станувате причина, каде сте отишле да му докажете дека греши, а тој ќе стане посебичен, повеќе лажго. Кога еднаш ќе видите дека тој постојано се оправдува, нема потреба да му докажувате ништо. Молете се Бог да го просветли.

Свети Пајсиј Светогорец