Колку лесно и брзо ги губите добрите работи што сте ги стекнале со толку тешкотија и толку долго!

 Колку лесно и брзо ги губите добрите работи што сте ги стекнале со толку тешкотија и толку долго! Учиш да бидеш трпелив, но потоа се распаѓаш еднаш, двапати, три пати... И се чини дека веќе немаш ништо од оваа доблест, преку која Господ заповедал да ја спасиш твојата душа. Се трудиш да бидеш трудољубив и ревносен во молитвата, стекнуваш умешност за молитва, но потоа се опушташ, не го исполнуваш правилото еднаш, двапати, три пати... И не можеш да се натераш да станеш на време за молитва, а ти продолжуваш да бараш изговори и изговори, зошто да не сега, па тогаш. После воопшто не се молиш, заспиваш и спиеш во немирен сон на човек со оптоварена совест. Се трудите да живеете внимателно и прибрано, да бидете строги и собрани кон себе, но под влијание на моментално расположение подлегнавте на кукавичлук, самосожалување, паднавте во небрежност, извесно време го напуштивте набљудувањето на сопственото срце, ноќното испитување на совеста... И како инвалид скршен од парализа, тогаш се наоѓаш неспособен да се собереш, духовно да се отрезниш и остануваш во некаква расклопена, депресивна состојба. И поминуваат многу денови пред да биде возможно, со Божја помош, да се вратиме на претходниот домострој; се пролева многу пот, а понекогаш и солзи. И така вистината постепено се учи преку искуството: колку и да некој понекогаш би сакал да „одмори“ од подвиг, да го остави барем некое време, нема да има корист од овие „одмори“, бидејќи тие ја чинат душата премногу.

Игумен Нектариј Морозов