„НО, ЈАС ЈА ПОЗНАВАМ...“ За едно од чудата на Свети Гаврил Грузијски

 

„НО, ЈАС ЈА ПОЗНАВАМ...“

За едно од чудата на Свети Гаврил Грузијски 

Десет години бев член на таканаречената секта. „Јеховини сведоци“ Мајка ми, сега почината Р.Б. Јоана ме молеше да се вразумам, ме замоли да го напуштам изгубениот живот и да се свртиме кон патот на вистината. Потоа овие зборови ме изнервираа, згора на тоа, ми предизвикаа голем протест, поради што многупати се скарав со мајка ми и со мои блиски луѓе.

Кога мајка ми отиде кај Господ (како што реков тогаш, „умре“), моето семејство ја погреба според православната традиција: поканија свештеник, ја пееја погребната служба, воопшто, сè беше како што треба. Кога почна погребот за мајка ми, излегов и не слушав ниту молитва ниту проповед, бидејќи тогаш сето тоа го сметав за непотребно и погрешно.

По погребот на мајка ми, се чувствував лошо: имав силни главоболки, висок крвен притисок и нерамнотежа. Ме однесоа во болница, направија тестови и томографија. Врз основа на сите резултати е испратен на онколошкиот оддел. Ми беше дијагностициран рак на срцевиот мускул. Оваа дијагноза бара повеќекратни прегледи и тестови за да се утврди кои органи се засегнати и каков третман вреди да се подложи.

Пред да заминам на преглед и лекување во Турција, отидов во градот Толочин, каде што го поминав најголемиот дел од моето детство и од каде што беше мајка ми. Само сакав да го посетам мојот роден град. Градот во кој, како дете, заедно со мајка ми и семејството шетавме, се забавувавме, пеевме, каде минуваа моите најсветли денови од детството и младоста. Од време на време секогаш го посетував Толочин, но по смртта на мајка ми, и со толку сериозна дијагноза, сакав да прошетам „проштална“ по улиците скриени во моето срце. И така беше. Одев и се сеќавав на секој чекор што го направив како дете по овие прекрасни улици. Плачев.

По пат поминав покрај Светиот Посреднички манастир. Се сетив како мајка ми дојде во манастирот пред две години да запали свеќи, како ме молеше само да влезам со неа внатре, но јас се спротивставив и на крајот цврсто изјавив дека ќе чекам пред капијата. Нема да ги заборавам нејзините очи исполнети со солзи, нејзините напуштени и напуштени од мене...

Овој пат влегов во дворот и тргнав по патеката по која тогаш одеше мајка ми. Погледнав назад, погледнав наоколу, мислев дека само ќе влезам, ќе ги погледнам местата поврзани со сеќавањата на мајка ми, ќе одам околу црквата и нема да им кажувам на моите „браќа и сестри“ во сектата за ова. И така беше. Влегов во дворот, прошетав низ дворот и слушнав убаво, многу убаво пеење. Не на руски, но на некој јазик што не го разбирам. Ова пеење беше толку исполнето со тажни звуци, ноти, некои, би рекол, мистериозни гласови што неволно влегов внатре во храмот. Го слушав пеењето и сакав горко да плачам. Дознав дека Грузијците пристигнале и донеле некаква голема икона што стоела во центарот на храмот. Тие пееја песни на грузиски.

Еден од парохијаните дојде до мене и ми рече: „Зошто стоите тука? Оди гледај филм за мама Габриели. Донесен е филм од Грузија и ќе биде прикажан овде“. Од интерес и желба да слушам повеќе грузиски „песни“, го следев овој парохијанец. Слезевме во салата каде што веќе се прикажуваше филмот „Дијадемата на старецот“ . Воопшто не се согласував со содржината на филмот, но некоја сила не ме пушти. И сакав да слушам грузиски песни. Кога заврши филмот, Грузијците дистрибуираа икони и фотографии на самата „Мама Габриели“ за која беше филмот. На излезот ми ја дадоа иконата, но јас не ја зедов, брзо тргнав кон скалите и набрзина тргнав кон излезот.

Наскоро летав во Турција на преглед. Бев примен на клиника за онкологија, направени се сите тестови, се направени секакви прегледи. Тестовите покажаа повреда на формулата за крв. Ме оставија на лекување, ме ставија на IV и ми даваа многу лекови.

Девет дена подоцна, една ноќ сонував сон. Мајка ми доаѓа во собата каде што лежев и кани некој друг таму. Во собата влезе свештеник во стара облека, слаб, со бела брада, со стап во рацете и со неверојатно љубезни очи.

- Таа? - ја праша мајка ми непознатиот свештеник.

„Да, таа е“, тажно одговори мајка ми.

- Но, јас ја познавам! - рече самоуверено и јасно свештеникот.

Ме погледна, се насмевна, ме прекрсти со рацете, а потоа и рече нешто на увото на мајка ми. И двајцата се насмевнаа и ја напуштија собата.

Почнав да ја викам мајка ми на цел глас. Во тој момент ме разбуди медицинската сестра. Неколку часа подоцна, дојде лекар со папка во рацете. Тој му објасни нешто на преведувачот, кој го слушаше долго и внимателно. Преведувачот рече: „Лена, докторот вели дека си здрава. Немате никаков тумор, се е чисто, а вашите тестови се нормални“.

Јас сум без зборови. Неколку пати, на мое барање, преведувачот повторно праша и му појасни на докторот дали навистина се е во ред. На секое прашање гледав насмеан доктор, кој радосно му ги повторуваше истите зборови на преведувачот. Истите понуди. И преведувачот радосно ми преведе: „Сè е многу добро, немаш никаков тумор, тестовите беа коригирани многу брзо. Се е во ред. Сè е како што треба. Вие сте целосно здрави“.

Немаше посреќна личност од мене. И најнепредвидливото се чекаше напред.

Откако почнав да ги собирам работите, ја отворив чантата и се замрзнав од изненадување. Во чантата имаше икона на истата „Мама Габриели“ за која беше прикажан филмот. Икона која Грузијците им ја подарија на сите по филмска проекција. И што го одбив и не го прифатив! Ја држев иконата во раце и не можев да поверувам како заврши во мојата чанта.

Во одреден момент, внимателно гледајќи ја иконата, го задржав здивот, сфаќајќи дека личноста прикажана на иконата и непознатиот свештеник што го видов на сон како доаѓа во мојата соба со мајка ми се една иста личност. Во рацете ја држев иконата на старец Гаврил. Се расплакав. Нешто се случи во мене, нешто се преврте наопаку. Несакајќи се прекрстив, го гушнав ликот на старецот и толку долго седев на болничкиот кревет.

Набрзо се вратив во татковината, каде што го прифатив православието, поточно, се вратив како изгубена ќерка. Преку молитви и директна интервенција на „Мама Габриели“ - големиот светител на нашето време, архимандрит Гаврил (Ургебадзе). Слава на нашиот Бог!

Елена Сенкевич