Два екстремни духовни феномени…

 

Два екстремни духовни феномени…

 Светите отци кои „страдаа и учеа“ и затоа она што го кажуваат произлегува од нивното искуство... не повикуваат да се чуваме од две екстремни духовни состојби: гордоста и очајот.

 Првата, гордоста, се карактеризира со силно чувство на самодоволност и самообожение.  Човекот чувствува дека може сам да постигне што сака.  Не му требаат не само луѓе, туку и Бог.  Тој е Самиот Бог!

 Тоа е внатрешно искуство кое може да трае неколку минути, денови или дури месеци.

 Свети Јован Лествичник во својата книга „Лествица“, по која го добил своето карактеристично име, опширно и длабоко ја анализира страста на гордоста, од која паднал ѓаволот.  Најчесто се јавува по успехот на некои важни доблести.

 Втората состојба, очајот, се манифестира кога во нашата перцепција има големи гревови или важни неуспеси во животот, како што се семејни или меѓучовечки конфликти, финансиски неправилности, социјално отфрлање, професионален колапс.

 Се покажува дека нема излез.  Човекот доживува внатрешен пекол, бидејќи никаде не гледа светлина.

 Се разбира, иако тоа би можело да го доведе до единствената Сила „биди со искушението и победи го“, а тоа е да има доверба во Бога како негов Отец, сепак и овде имаме голема скриена себичност која го оддалечува од удобноста на благодатта.

 И во гордоста и во очајот важен е ставот што ќе го задржат нашиот духовен отец и оние околу нас.

 Ако се охрабруваат некакви дарови - кои секако постојат во секое човечко суштество - тогаш гордоста сè уште доминира во срцето на оној што страда од смртоносна болест.

 Ако, пак, се истакнат грешките и пропустите  што ги има како човек  се поттикнува очајот со погубни последици за оној што страда.

 Мораме да поставиме граници на влијанието на оние околу нас кои, со добри намери, но неселективно не фалат или контролираат.  Ако пофалбата или контролата не го доведат срцето до понизување Христово, а со тоа и да се одмори, тогаш тоа е од злите.

 Бидејќи смирението Христово, кое Тој Самиот од нас бара да го научиме, е состојба на срцето која го прифаќа присуството на даровите како дарови од Бога, но и неуспехот како природна човечка слабост која може да се претвори во почетна точка за доживување на чуда бидејќи знаеме дека Божјата благодат „болните ги лекува и исчезнатите ги надополнува“.

 Во историјата на Црквата среќаваме надарени луѓе кои залутале и големи грешници кои биле спасени.  Никој не може да го предодреди крајот.

 Разумноста, смирението, „отсекувањето на истата волја“ во нашиот прониклив духовен ќе нè заштити од две врвни духовни појави и ќе нè водат „на патот на спасението“, односно радоста, полнотата, вечниот живот.

 отец Андреас Агатоклеус