Сега ќе кажам СЕ што мислам за тебе!

 Сега ќе кажам СЕ што мислам за тебе!

 Коментарите на социјалните мрежи ја рефлектираат реалноста во вашата глава.  И на адреса на свештеникот.На интернет човек пишува што мисли и не се плаши да осуди.  Поради некоја причина, му се чини дека може да осудува, навредува и да се изразува на туѓи страници.

 Овој верува дека сите му должат и ќе му должат, а самиот никому ништо не должи.  Целиот свет мора да ги исполни неговите очекувања.  Ако некој прави се погрешно и живее погрешно, тоа кај него предизвикува огорченост и осуда.

 Таквите луѓе не се свесни за постоењето на директна комуникација без манипулации и навреди, па пишуваат секакви лоши работи на интернет.  Во животот и тие осудуваат, но почесто зад грб на соседите.

 Секој обид да се истакне ова во разговор, да се врати одговорноста за однесувањето на една личност, предизвикува искрено збунетост и избегнување: Што, можеше така?, Погрешно ме разбравте, Воопшто не мислев на тоа. , итн. Ова најдобро сценарио.  Погодете што се случува во најлош случај?

 Враќањето на одговорност на човек не е откажување, туку излез од отворен дијалог.  Без наметнување чувство на вина и агресивност, секако.  На зависниците не им паѓа ни на памет дека можат да зборуваат директно и слободно (и учтиво) да ги изразат своите чувства.  Отворениот разговор ги плаши, не знаат како и се плашат да не ја разоткријат својата игра.  Гревот толку многу заслепува и опива што веруваш во сопствената вистина.  Вашата сопствена вистина е повисока од Божјата.

 Пресудата е приказна кога сите ти должат и ќе ти должат, но ти самиот никому не должиш ништо.  Осудувањето на другите овде е последица на гордоста, надуеното его.  Осудувачите често не се свесни за постоењето на отворен разговор без манипулации, лаги и навреди.  Нивниот фокус е на светот и луѓето околу нив, а не нивните зборови и чувства.  Тие ги искривуваат реалните ситуации, менуваат сè и ќе се пенат од устата за да го задржат својот „ангелски статус“.

Свештеник Николај Бабкин