Душата е хард дискот на човекот на кој се наоѓа се онаа што проживеел, чувствувал и работел...

 

Душата е хард дискот на човекот на кој се наоѓа се онаа што  проживеел, чувствувал и работел...

 Сите изгубивме сакани и ни недостасуваат.Но ние сме христијани и знаеме дека:

 Душата не оди под земја.

 Душата не гние, ниту старее како телото.

 Душата не оди на интензивна нега, ниту на операции.

 Душата не е орган што може да се пресади во друго тело.

 Таа живее во телото до крајот на својот смртен живот, потоа заминува од него и продолжува да живее до Судниот ден.

 Нашата душа е нашиот идентитет, единствениот што не може да се промени и во кој чипови не се вклопуваат.

 Душата е хард диск во кој има напишано сè што живеело во неа,што е  почувствувано,  добро и лошо направено во овој смртен свет.

 Душата е таа што го движи телото и му дава здив и живот што само Бог ќе ги испита.

 Зарем не е таинствено? Може да ни се одземе смртниот живот, но душата не може да ни се одземе.

 Душата се насмевнува, плаче, се радува, боли, љубомори, мрази, сака и многу други чувства познати на сите нас.

 Сите мораме да разбереме дека душата нема рок на траење.

 Таа оди во рајот каде што сите наши луѓе почиваат до судниот ден за ова и ние мора да се молиме за неа.

 Се молиме за душата на нашата личност, а не за личноста што ја запознавме.

 Смртта е нешто туѓо за нас луѓето и ни предизвикува многу болка и тага.

 Но Бог не нè создаде за да умреме, туку да живееме вечно.

 Колку и да гледаме како луѓето умираат, никогаш не се навикнуваме и секогаш кога ќе умре некој близок, тагата е длабока.

 Но, добрата вест е дека има надеж.

 Зошто? Затоа што постои Бог!

 Дел од панихидата ни кажува:

 Мојата душа ќе живее и ќе те фали и твоите судови ќе ми помогнат.

 Мојата душа ќе живее и ќе те фали и твоите таги ми помагаат.

 Значи, она што постои после смртта, таму е душата на човекот.

 Затоа, поради отсуството на душата, неговото тело се менува, се истроши и на крајот станува земја.

 Душата е таа што го одржува постоењето на човековата свест.

 Оние кои се упокоиле не се мртви, туку ќе Воскреснат при Второто доаѓање на Христос кој беше Распнат и Воскресна за да ни го даде Воскресението.

Светиот Апостол Павле вели:

Браќа, не сакам да не знаете за умрените, за да не жалите како и другите, што немаат надеж (1. Сол. 4, 13).

 А Свети Пајсиј Светогорец ни нагласува:

 Мораме да разбереме дека човекот всушност не умира.  Смртта е само премин од еден во друг живот.  Тоа е разделба за кратко време.  Ова е Бог, не е Бог на мртвите, но на живите.

  За мене нема гробишта. 

 Не мртов, туку заспан!

 Со љубов!

 Теоктистос Диктапанидис