Ти си мојата љубов...

 

Ти си мојата љубов...

 Сè додека Жртвата не е присутна во тајната на љубовта, недостасува нешто суштинско, нешто суштинско недостасува во неа, а љубовта е осудена на пропаст.

 Жртвата значи да се стане свет, да се принесува себеси како жртва за другите во совршена меѓусебна рефлексија.

 Токму тоа се случува во интратринитарниот однос на нашиот Бог (меѓу Отецот, Синот и Светиот Дух).

 Ова ни дава неверојатно моќна визија за нашиот Бог, Бог кој е жив не затоа што е создаден како таков и неспособен за ништо друго освен за Неговата победничка Светлина, туку за Бог кој е љубов, Бог на жртвената љубов, таков што Тој го обележа Крстот, Бог кој прифаќа, ја прифаќа и избира смртта како израз на љубовта, на Бога кој ја има тајната на Воскресението, на победата над смртта.

 Кога се појавува љубовта, желбата на човекот да се наметне останува силна на почетокот.  Велиме „ти си мојата љубов“ и ужасно го нагласуваме зборот „моја“, земајќи го „ти“ како предмет и употребувајќи го зборот „љубов“ не како име на животворна динамика, туку како едноставна и чиста врска што го поврзува „ти“ со „моето“.

 Но, кога љубовта ќе се попречи, кога откривањето на другиот го зголемува восхитот, занесот, обожавањето и почитта кон неговата личност, тогаш „моето“ почнува да се намалува, „ти“ станува поважно и врската меѓу двајцата повеќе не е едноставна врска но таа станува навистина динамична врска.  Во оваа врска другиот станува сè поважен и во исто време мојата сопствена важност станува сè помала, така што постепено саканата личност значи се, а „јас“ не ми значи ништо.

 На ова мислеше Христос кога рече дека никој нема поголема љубов од оној што е подготвен да го жртвува својот живот за својата сакана, својот ближен.

 Митрополит Антониј Блум