Митрополитот Кирил и мечката...

 

Митрополитот Кирил и мечката

 Митрополитот Казањски Кирил (Смирнов) беше одведен во егзил.  Една ноќ со полна брзина  бил исфрлен од автомобилот.

  Надвор беше зима и имаше голема снежна вијулица.  Митрополитот Кирил падна во огромен снежен нанос, како во пердуви и не се повреди.  Со мака излезе од него, погледна наоколу - шума, снег и без трага од луѓе.  Долго одеше по цврстиот снег и исцрпен седна на трупецот.  Мразот сечеше до коска низ истрошеното расо.  Чувствувајќи дека почнува да замрзнува, Митрополитот започна да му се моли на Бога да му помогне.

 Одеднаш гледа: му се приближува нешто многу големо и темно си помисли мечка.

 Мечка, му блесна мислата, но немаше сила да трча, и до каде?  И мечката дојде, го намириса  Митрополитот и мирно легна пред неговите нозе.  Од огромниот труп на мечка произлезе топлина и целосна нејзина добронамерност.  Но, тогаш таа се сврте и, свртувајќи го стомакот кон Митрополитот, се испружи до крај и слатко ’рчеше...

Митрополитот долго се двоумеше, гледајќи во заспаната мечка, а потоа не можеше да го издржи студот легна до неа, притискајќи се до нејзиниот топол стомак.  Лежеше на едната, а потоа на другата страна, се сврте кон ѕверот да се стопли, а мечката дишеше длабоко во сон и го потопуваше со врел здив.  Кога почна да се разденува, Митрополитот го слушна во далечина петелот кој запеа.Селото е блиску, му блесна радосна мисла, и тој внимателно, за да не ја разбуди мечката, стана на нозе.  Но, и таа стана, се затресе и тапкаше кон шумата.  И Митрополитот отиде до гласовите на петлите и набрзо стигна до едно мало село...