Јас нема да се исповедам...

 

Јас нема да се исповедам

 

Еднаш, се сеќава Митрополитот Венијамин (Федченков), дојде кај мене една млада жена од околу дваесет и пет години.

 И ме замоли да ја исповедам.

 - Па, добро, - одговорив.

 Ајде да разговараме малку пред исповед.

 По некои 5-10 минути ја поканив да се исповеда.

 Одеднаш таа ми рече:

 Но, јас нема да се исповедам!

 - Зошто?!  Се прашувам.

 - Затоа што требаше да се исповедам на непознат исповедник; а јас 5 минути разговарав со вас и така ми се чини

 дека ве познавам 20 години, и се срамам да се исповедам. 

 Почнав да и ја докажувам неправилноста на нејзиното расположение, но залудно.

 - Не не!  инсистираше таа.

 - Нема да се исповедам!

 Разбирајќи ја причината за нејзината збунетост, решив да и помогнам.

 - Добро тогаш!  Самата нема да зборуваш за твоите гревовите. 

 Еве ќе клекнеме на колена, а јас ќе ти ги кажувам гревовите, ти ќе молчиш.

 И ако кажам нешто што не е во ред, тогаш ќе одговорите „не!“.

 Таа лесно се согласи.

 Се разбира, јас не сум видовид, но зборував за заеднички гревови.

 Таа на почетокот молчеше.

 Потоа, по некое прашање, таа одговори:

 - Не!  тоа не беше.

 Па, фала му на Бога, одговорив мирно.

 Одеднаш таа додаде:

 - Не, не, чекај, чекај!  Се сетив: и беше!

 - Па добро е што се сетивте.  Исповедта е завршена.

 Митрополит Венијамин (Федченков)