ИСПОВЕД НА ПОРАНЕШЕН АТЕИСТ...! ВИСТИНСКА ПРИКАЗНА!

ИСПОВЕД НА ПОРАНЕШЕН АТЕИСТ...!

ВИСТИНСКА ПРИКАЗНА!

Од отец Стефанос Анагностопулос.

 

Пред неколку години, кога бев намесник во Светиот Храм Свети Василиј во Пиреја, ме повикаа итно да исповедам, по негово барање,  еден млад човек, 42-годишен, се викаше Ксенофон.

Кога отидов, беше во лоша состојба. Ракот со брзите метастази го нападнал и во главата. Неговите денови беа избројани. Тој беше сам во одделението, соседниот кревет беше празен и затоа бевме сами.

И ми го кажа следново, за тоа како верувал, бидејќи бил, како што истакна, „тврд атеист“ и неверник:

Дојдов овде пред околу 35 дена, во оваа двокреветна соба. До мене веќе беше некој друг болен, стар, околу 80 години. Овој болен, отец, и покрај страшните болки што ги имаше во коските - каде што го нападна ракот - постојано извикуваше: Слава Ти Боже! Фала ти Боже!…

Потоа кажа многу други молитви, кои јас, нецрковниот и атеистот, ги слушнав за прв пат. А сепак, многупати по молитвите се смируваше – и не знам на кој начин – и паѓаше во сладок сон. По два-три часа ќе се разбудеше од неподносливите болки, за повторно да почне:

– Христе мој, ти благодарам! Слава на Твоето име!... Слава Ти Боже!... Слава Ти Боже!…

Јас стенкав од болки и овој мој сопатник со неподносливите болки го фалеше Бога. Јас хулев на Христа и на Дева Марија, а тој го благословуваше Бога, благодарејќи Му за ракот што му го даде и за болките што ги имаше.

Тогаш бев огорчен не само поради ужасните болки што ги имав, туку и затоа што го видов него, мојот сопатник, како постојано го слави Бога.

Речиси секој ден ја земаше „Божествената милост“, а јас, бедникот, ќе се фрлам од гадење.

– Престани, конечно, конечно престани да кажуваш цело време „Слава Ти Боже“! Зар не гледаш како овој Бог, што Го фалиш, толку сурово не мачи? Бог е тој? Нема. Не! Нема…!!!

И тогаш слатко ми одговори:

- Има, чедо мое, постои и има Отец полн со љубов, зашто со болестите и болките што ни ги дава, нè чисти од нашите многубројни гревови. Исто како кога работите на напорна работа каде што вашата облека и вашето тело буквално ќе смрдат и ќе ви треба цврста четка за добро да се исчистите, вие и вашата облека, на ист начин Бог ја користи болеста како корисно чистење на душа, да ја подготвиме за Царството Небесно...

Неговите одговори ме иритираа незамисливо и уште повеќе ги проколнував боговите и демоните. За жал, моите реакции беа негативни, извикувајќи:

- Нема Бог... Јас не верувам во ништо... Ниту во Бог, ниту во овие „тикви“ ми кажуваш за Царството на твојот Бог...

Се сеќавам на неговите последни зборови:

- Почекај и ќе видиш со свои очи, како се одвојува душата од телото на христијанин кој верува. Јас сум грешник, но Неговата милост ќе ме спаси. Чекај... ќе видиш и ќе поверуваш...!!!

И тој ден дојде. Болницата сакаше да постави парсван, како што беше нивна должност, но јас протестирав. Им реков на медицинските сестри:

– Не сакам да ставаш параванот, затоа што сакам да видам како ќе умре овој старец!!!

Така го видов како постојано го фали Бога. Кога велеше некое „здраво“ за Богородица, за кои подоцна дознав дека се викаат „Поздрав“. Потоа тивко ги пееше „Теотокија Богородица“, „Од многуте мои гревови...“, „Аксион ести“, истовремено правејќи го Крстот неколку пати.

Во еден момент тој ги крена рацете и рече:

– Добре дојде мој Ангел чувару! Ти благодарам, што дојде со таква брилијантна придружба да ја примите мојата душа. Ви благодарам!… Ви благодарам!…

Малку стана, повторно ги крена рацете нагоре, се прекрсти, ги прекрсти малите дланки на градите и заспа!!!

Одеднаш просторијата се преплави со светлина, како да влегле десет сонца и повеќе, собата беше толку осветлена!!!

Да, јас, неверникот, атеистот, материјалистот, признавам, дека не само што блескаше собата, туку и во неа се шири прекрасен мирис, дури и низ целиот ходник, па дури и оние што беа будни и кои можеа трчаа ваму-таму, за да дознаат од каде доаѓа овој чуден мирис!

Така, отец, верував, и затоа повикав исповедник, по три дена. Но, следниот ден влегов во неволја со семејството, мајка ми и татко ми, потоа со двајцата постари браќа, со сопругата, со роднините и пријателите и им се јавив и им реков:

– Зошто никогаш не ми зборувавте за Бога, Пресветата Богородица и Светителите? Зошто никогаш не ме одведовте во Црква? Зошто не ми кажа дека постои Бог и има и смрт и еден ден оваа душа ќе се одвои од телото за да даде збор? Зошто со своето однесување ме турнавте во атеизам и марксизам? Ме научивте да пцујам, да крадам, да изневерувам, да се лутам, да се тврдоглавам, да кажувам илјада лаги, да бидам неправеден, да блуднувам… зло. Зошто не ме научи на доблест? Зошто не ме научи на љубов? Зошто никогаш не ми кажа за Христос? Зошто?... Од овој момент додека не умрам, ќе ми зборувате само за Бог, Христос, Дева Марија, Ангелите, Светите. За ништо друго!

Ќе дојдеше моето семејство, роднини, пријатели, познаници, и јас ќе ги прашам поединечно или сите заедно:

– Имаш ли нешто важно да ми кажеш за Бог? Затоа што ќе се сретнам со Него! Велиш... Ако не знаеш, дознај. Деновите минуваат и јас ќе си одам...

И на еден или двајца посетители им реков:

- Ако не знаеш или не веруваш, остави!

Сега верувам со целото мое срце и сакам да ги исповедам сите мои гревови уште од мало дете...!!!“

Ксенофон бил цврст и немилосрден кон своето старо јас. И милоста Божја беше голема, многу голема! Искрено се исповеда, два-три пати комуницираше и по неколкудневна борба со ракот си замина во целосно покајание, горејќи од вера, мирно, сесрдно, исто така славејќи го Бога!!!