Слово на денот на Сретение Господово

 Слово на денот на Сретение Господово 

Свети Лука Кримски -15 февруари 1952 година

 „Немојте да мислите дека сум дошол да го поништам Законот или Пророците; не сум дошол да ги поништам, туку да ги исполнам. Зашто, вистина, ви велам: дури постојат небото и земјата ниту една јота или црта од Законот нема да се измени, додека не се исполни сè.„(Матеј 5:17-18 ).

Овие зборови на нашиот Господ Исус Христос веројатно се збунувачки кај многумина од вас.

Како вели Господ дека нема да помине ниту една јота, ниту една точка во законот, дека сè ќе се исполни?

Зарем не е укината од самиот Господ Исус во старозаветниот закон даден преку Мојсеј?

Дали обичаите, исполнувањето на тие заповеди на законот, кои важеле во античко време, биле зачувани дури и кај Евреите?

Овој голем празник на Сретение Господово ми дава повод да ги објаснам овие Христови зборови и да ја отстранам вашата збунетост.

Во најдлабоката антика луѓето му жртвувале животни на Бога. Веќе синовите на нашите прататковци Адам и Ева, Авел и Каин, жртвуваа бикови и јагниња на Бога.

И така беше многу, многу стотици години, така беше долги милениуми.

Кои беа овие први жртви? Тие беа израз на стравот Божји кај луѓето, израз на восхит на луѓето кон Бога. Тие во исто време беа жртва на помирување.

И токму поради тоа, тие ја претставуваа единствената вистинска жртва на помирување, која на Голгота ја принесува Господ и нашиот Бог Исус Христос. Со својата крв Тој ги помири луѓето со Бога и го помири Бога.

Поминаа многу, многу векови, и преку Мојсеј, Бог даде детален закон за жртвите, наведен во книгата Левит.

И од тоа време до времето на Христовото доаѓање, народот на Израел го чуваше овој закон на жртва.

Но, поминало друго време, многу подоцна, кога Бог дал нов закон, многу поопиширен и продлабочен од законот за жртвување даден преку Мојсеј.

Тој му заповедал на Мојсеј дека секое првородено машко во народот на Израел треба да биде посветено на Нему, Големиот Бог.

Во исполнување на овој закон, Пресвета Богородица со Младенецот Исус и Јосиф, чуварот на Нејзината девственост, дојдоа во Ерусалимскиот храм за да го посветат Младенецот, како првороден, на Бога.

Имаше многу, големо мноштво такви бебиња посветени на Бога. Но, ова посветување беше најголемото, единственото вистинско посветување на Бога на самиот Син Божји, Бог Словото, воплотен во човечко тело.

Овој закон беше голем, но веќе помина во вечноста, а не го исполнуваат ниту самите Евреи; тие веќе не му го посветуваат на Бога својот првороден; тие веќе го немаат тоа левитско свештенство, кое во античко време го заменило вистинското посветување на секое првородено машко бебе во служба на Бога.

За Божјата служба, беа издвоени левитите, синовите на Левиевото племе; тие беа директно посветени на Бога, а останатите многу други бебиња кои беа донесени само во Господовиот храм беа искупени со жртвување јагне или пар пилиња гулаби.

И ова одамна го нема.

По нашиот Господ Исус Христос, престана и левитската служба, престана и посветувањето на синовите Израилеви на Бога да Му служат.

Но, што, дали од ова произлегува дека законот останува неисполнет досега? Дали треба да се сомневаме во вистинитоста на Христовите зборови, дека нема да помине ниту една јота, ниту една точка во законот додека сè не се исполни?

На крајот на краиштата, законот - и Стариот и Новиот Завет се вечни и ќе се исполнат.

Како се исполнува овој закон сега, по елиминацијата на левитското свештенство, меѓу нас христијаните? Не нè засега?

О, тоа директно и директно се однесува, зашто беше длабокото значење на овој закон за посветувањето на првородениот Израел на Бога?

Длабокото значење на овој закон беше дека тој го обврзува Израел да му го посвети на Бог најскапоценото, најмилото, зарем не е тој најмил од сите, зарем не е најмногу сакан првородениот во секое човечко семејство?

И така, посветувањето на ова најскапоцено на Бога беше наложено со закон.

И што бара Бог од нас со овој закон? Тој бара од нас да Му посветиме сè што ни е најмило, најсакано. Што сакаме, кого сакаме најмногу? Нели нашите најблиски: татко, браќа, сестри, деца? О, се разбира, тие.

А што друго сакаме со особено длабока љубов?

Сè што неуморно и го негува нашето тело: ги сакаме сите телесни задоволства, го сакаме богатството, што овозможува да се задоволат телесните похоти, затоа сме приврзани за богатството, го цениме.

А луѓето кои се подлабоки, подуховни ги ценат и другите нешта - ја ценат честа, ја ценат славата, славата со која се удостоија големите личности од науката, уметноста, музиката, поезијата.

А сите ние најмногу го сакаме она што си го поставивме за цел на нашиот живот.

Секој гради план за својот живот и со децении вредно работи на спроведување на овој план.

И успехот во исполнувањето на својот план на човекот му е најдраг, а неуспехот во ова прашање е најтешката несреќа и тага.

И така, нашиот Господ и Бог Исус Христос бара од нас, како што бараше од Израел од дамнина, да Му посветиме сè што ни е најмило, најомилено и вредно, да посветуваме слава и чест, да ја жртвуваме за градењето на нашата благосостојба.

Тој дури кажа и навидум многу груби зборови, кои исто така збунуваат многумина:Ако некој дојде при Мене и не го намрази татка си и мајка си, жената и децата свои, браќата и сестрите, па дури и душата своја, Тој не може да биде Мој ученик ( Лука 14:26 ).

Не може да биде блиску до Христа, не може да биде Негов пријател, Негов ученик.

Гледате какво огромно барање поставува нашиот Господ и Бог Исус Христос: Тој бара да Го сакаме, да Му служиме, да претпочитаме која било друга наша љубов, која било друга наша наклонетост, така што Тој е сакан многу повеќе од најблиските луѓе, за ревникот на Светиот Дух, Тој не сака да ја сподели нашата љубов кон Бога со нашите најблиски, Тој бара целосна љубов кон Себе.

Што значат грубите зборови за омраза кон нашите најблиски?

Се разбира, Христос не зборува за омраза во вистинска смисла! Никогаш никого не научи да мрази.

Тоа значи само да ја ставиме нашата љубов кон она што ни е најскапоцено многу пониско од љубовта кон Бога.

Можете да ги сакате, можете и треба да ги сакате своите најблиски, но не да ги сакате повеќе од Бога.

И имаше огромна толпа луѓе кои го следеа ова длабоко Христово барање.

Тие навистина ги напуштија своите домови, ги оставија своите семејства и отидоа во дивите  пустини или во северните руски шуми.

Такви беа сите Светителите.

А имаше и други: имаше големи луѓе кои за време на гонењето на христијаните не застанаа пред да го дадат својот живот за Христа - и се откажаа од него во страшни, страшни маки, кои не можете ни да ги замислите. Имаше мајки - неплодни сопруги кои, молејќи го Бога да им ја дозволи неплодноста, дадоа завет дека бебето ќе му го посветат на Бога.

Таква била света Нона, мајката на големиот Светител Григориј Богослов , таква била Света Марта, мајката на Симеон.

Уште во Стариот Завет знаеме една жена која го молела Бога да ја спаси од неплодност, тоа била Ана, големата Ана, мајката на пророкот Самуил.

Гледате колку целосно овие подвижници на благочестието го исполнија законот Христов, тој закон, чиј зачеток беше старозаветното посветување на првородените на Бога.

Ќе кажам дека нашиот Господ Исус Христос не дојде да го уништи законот, туку да го исполни; а да се исполни на словенски значи дополни , усовршува .

Со својот нов закон, тој не само што го потврди, туку извонредно го продлабочи законот за посветување на првородените на Бога, исполнувањето на овој закон го издигна на недостижна височина, висина до која се искачија великомачениците, великосветите и пречесните.

Законот за жртвите не е укинат, жртвите продолжуваат во многу поважна и посвета форма.

И сето ова може да се каже за оние старозаветни закони кои престанаа да постојат: тие сè уште постојат во многу подлабока форма, тие се исполнети и дополнети од нашиот Господ Исус Христос.

Така Тој го исполни овој голем закон, така што нема да помине ниту една јота, ниту една точка од законот.

Затоа, да го исполниме овој закон, да го следиме законот за жртвување на Бога сè што ни е најскапоцено и најдраго.

Да не се врзуваме со земни навики, да ја сакаме сиромаштијата, да го сакаме непознатото, да се одречеме од секоја слава, да не бараме слава од луѓето, туку слава од Бога, од Самиот Господ наш Исус Христос.

И ако го исполниме, ако Му ја дадеме сета сила на нашата љубов, ќе бидеме Негови ученици, Негови пријатели, ќе бидеме во вечна заедница со Него кога ќе заврши нашата земна судбина.

Амин.