Гревовите имаат свој бог...

 

 Гревовите имаат свој бог..

 Гревовите имаат свој бог, а тоа е ѓаволот.  Тој е и нивниот главен творец.

 И кога луѓето прават гревови, стануваат соучесници на ѓаволот и не само тоа, туку и негови робови и слуги.  Гревовите имаат свое царство, свој свет, а тоа е пеколот.

 И овој наш земен свет, со нашето доброволно, доброволно живеење во гревови, станува и е нивен свет.  И толку е нивно, што ние луѓето со задоволство правиме гревови.

 ѓаволот доаѓа со грев во нашиот земен свет и целосно го победува со гревовите што ги прават луѓето.

 И со помош на гревот, ѓаволот владее со луѓето и со смрт ги владее. Ним богот од овој свет им ги заслепил умовите нивни, за да не ги осветли светлината на Благовестието за славата на Христа, Кој е образ на невидливиот Бог  (2. Кор. 4:4).

 Затоа Господ Исус Христос го нарекува ѓаволот господар на овој свет, кнезот на овој свет (Јн. 12,31).

 Затоа овој свет, целиот свет лежи во зло (1. Јованово 5:19)  И тоа до доаѓањето на Господ Исус Христос во нашиот свет, до Неговото воплотување и спасение.

 А спасението се состои во победата на Спасителот над гревот, победата над ѓаволот и неговата моќ, победата над семоќноста на оваа, односно смртта.

 До Господ Исус Христос и без Него и надвор од Него, луѓето живееја  во гревови и смртни случаи.  Тие одеа во гревот и смртта дење и ноќе, поточно живеат во царството на овој свет, бидејќи одат во бескрајни ноќи на грев и смрт.

 И овој свет, со кој владее ѓаволот преку гревот, има свој начин на живот, свој тек, свој тек, свој пат.

 Гревот успеа да стане „Modus nivendi“ начин на живот за луѓето од овој свет.

 Колку повеќе (грев) добивал права на овој свет, толку станувал поинтимен, толку повеќе станувал едно со луѓето.

 И така стана едно, толку длабоко навлезено во овој свет, толку соединето со човековата природа, од најстари времиња, што не претставува нешто моментално, нешто кратко, туку нешто длабоко, трајно, вечно и „цел век“. сета „временска“ вечност да биде проткаена со неа.

 Во секој случај, гревот сака да стане нешто вечно на овој свет, вистински да стане негова вечност.  Затоа што овој свет во гревот го гледа својот живот, неговата бесмртност, својата вечност.

 Така човек „шета во ерата на овој свет“, што значи дека, живеејќи со интимно и без постојано покајание, гревот го гледа како нешто „природно“, нешто логично, нешто неопходно и уште повеќе, како нешто „вродено“ во овој свет.

 Во реалноста, живеејќи во грев, човекот се убива, ја убива светоста, божественоста, бесмртноста, вечноста и станува духовно мртов.

 Но, за човек да оди „на возраста на овој свет“

 значи нешто повеќе, да се оди „според владетелот на силата на воздухот“, кој оди според волјата на ѓаволот.

 Човечкиот грев не е „самосоздаден“, туку увезен, потекнува целосно од ѓаволот и зависи од него.

 Гревот е чист изум на ѓаволот.  А со учеството во гревот, луѓето се „општуваат“ со ѓаволот, „доброволно“ стануваат негови соучесници.

Свети Јустин Поповиќ