Моќта на надежта!...

 

Моќта на надежта!

 Шокантна вистинска приказна од земјотресот во Ерменија во 1989 година... Вистинска лекција за надеж и верба за сите нас!

 Во 1989 година, земјотрес со јачина од 8,2 степени речиси ја срамни Ерменија, убивајќи над 30.000 луѓе за помалку од четири минути.

 Среде тоталното уништување и хаос, таткото ја оставил сопругата дома и истрчал до училиштето каде што одел неговиот син, каде открил дека училишната зграда е куп урнатини.

 По почетниот трауматски шок се сетил на ветувањето што му го дал на синот: Што и да се случи, јас секогаш ќе бидам покрај тебе! и очите почнаа да му се полнат со солзи.

 Додека гледаше во купот урнатини, сета надеж изгледаше залудна, но ветувањето што му го дал на својот син продолжи да го преокупира.

 Се обидуваше да се фокусира на рутата по која тргна неговиот син до училиште секое утро.  Сеќавајќи се дека неговата училница е во задниот десен агол на зградата, тој истрча таму и почна да копа.

 Во меѓувреме почнаа да пристигнуваат и други очајни родители кои викаа: „Сине мој!  "Мојата ќерка!"  Некои добронамерни родители се обиделе да го извлечат од урнатините, велејќи му:

 Готово е!  Тие не се веќе живи!  Не можете да направите ништо!  — Оди си дома!  Ајде, соочете се со вистината, повеќе не можете ништо!  Само ќе ги влошите работите!

 Тој им одговори на сите: Ќе ми помогнете ли сега? и продолжи да копа за да го најде својот син, кревајќи ги камењата еден по еден.

 Во еден момент се појавил шефот на противпожарната служба кој се обидел да го оддалечи од урнатините велејќи: Пожари избувнаа, насекаде се слушаат експлозии.  Вие сте во опасност.  Ние ќе се погрижиме за ова.  Оди си дома. Љубезниот татко повторно рече: Ќе ми помогнеш ли сега?

 Тогаш дошла полицијата и му рекла: Ти си лут, очаен.  Но, вие ги ставате другите во ризик.  Одете во вашата куќа.  Ќе направиме што е потребно.  Тој одговори: Ќе ми помогнеш ли сега? Никој не му помогна.

 Храбро продолжил сам да копа сакајќи да знае дали неговото дете е живо или мртво.  Копаше осум часа... дванаесет часа... дваесет и четири часа... триесет и шест часа.

 Во триесет и осмиот час, тој крена голем камен и го слушна гласот на својот син.  Тој го нарече името на своето дете: Армад!  Одговорот дојде одоздола: Татко!  Јас сум таткото!  Им реков на другите деца да не се грижат.

 Им реков дека ако сте живи ќе ме спасите и мене, а со мене ќе ги спасите и нив.  Ти вети: Што и да се случи, јас ќе бидам покрај тебе! Ти го исполни, татко мој.

 Што се случува таму?  Каква е ситуацијата?, праша таткото.

 Живи сме 14 од 33, татко.  Исплашени сме, гладни сме, жедни сме и драго ни е што сте тука.  Кога зградата се урна, се формираше клин, триаголник кој не штитеше.

 Излези момче мое.

 Не, татко!  Остави ги другите да излезат прво, знам дека ќе ме извлечеш!  Што и да се случи, знам дека ќе бидеш покрај мене!

 Од книгата Мелем за душата