Липање...

 

Липање

 Тешко на нас, слатките и краткотрајните, зашто нема да ја видиме славата Господова поради привремена, беззаконска телесна страст!

 Тешко нам што, презирајќи го нераспадливото, неодоливо се стремиме кон распадливото, ниту распадливото не го наследува нераспадливото (1. Кор. 15,50)!

 Тешко на нас што го храниме нашето тело, кое ќе го изедат црви и гној, во гревови, не плашејќи се од огнот што вечно ќе нè мачи, ниту од непроспиениот црв!

Тешко на нас што нашето тело, кое е осквернавено од нечистотија, христољубиви луѓе го удостојуваат со дарови и бакнежи, додека ние сме варосани гробови кои носат смртен грев!

 Тешко на нас што преку неумереност во храната и слатките ги собираме во себе семките што никнуваат и нè будат на противправно телесно соединување!

 Тешко нам што не ја споредуваме корупцијата со нераспадливост и што не се плашиме од Божествената и страшна правда!

 Тешко нам што сме очајни за добро и ревносни и брзи за зло!

 Тешко нам што нашето тело, кое е способно да стане живеалиште на вечната светлина, го направивме живеалиште на вечната темнина!

 Тешко на нас што Синот Човечки, кој е едно со Бога Отецот и кој се воплоти, нема каде да ја сокрие главата во нас, додека лисиците, т.е. зли и лукави духови ни направија дувло!

 Тешко на нас кои со вистинско срце ги принесуваме своите невини души и нивните тела свети и неизвалкани на Судиите, додека ние, чии души се извалкани, а тела нечисти, можеме да очекуваме само осуда на вечни маки!

Тешко нам кои ги очекуваме почестите на Светиите, иако сме полни со страст за неправда и секаква нечистотија!

 Тешко нам што се движиме меѓу Светите и невините како чисти и слободни, иако сме осудени и виновни за многу гревови!

 Тешко нам што расудуваме и ги поучуваме оние што се далеку подобри од нас, иако сме полни со гревови!

 Тешко нам што, имајќи греда во окото, како невини, иницираме суд и се лутиме поради најмалите гревови на нашите браќа!

 Тешко нам што на другите им ставаме тешки и неподносливи товари, а самите иако слаби по тело одбиваме ни да ги допреме!

 Тешко нам што, бидејќи сме оскудни во Божествената монашка дејност, бесрамно брзаме да ги научиме другите на активна доблест!

 Тешко на нас што сме ги заборавиле старите гревови, и што не страдаме и не плачеме дури и за нови!

 Тешко нам што добро почнавме со благодатта Божја, а сега станавме телесни!

 Тешко нам што сме толку потопени во нечисти мисли што, наводно, не гледајќи ги нашите гревови, се прашуваме дали сме ги направиле!

 Тешко на нас што јадејќи и пиејќи не размислуваме за борбата што ни се случува поради прејадување!

 Тешко на нас кои сме подготвени да се согласиме со мислите штом демоните ќе разбудат во нас неморални спомени!

 Тешко нам што, напуштајќи ги Божествените молитви и читајќи со размислување, деновите ги поминуваме во празни мечтаења и празно зборување!

 Тешко нам што нашите срца се скаменети до тој степен што, и покрај честото напната потрага по скрушеност и солзи, не наоѓаме успех поради крајната негрижа и мрзеливост!

 Тешко нам што не се грижиме ни за душата, иако таа постојано греши, и иако Бог рече: Душата што греши ќе умре (Језекиел 18:4)!

 Тешко ние што поради ситост и утеха, нашето тело лесно се придвижува кон грев и што ги разгоруваме нечистите и гнасни мисли до похота, примајќи ги стрелите на лукавството во нашите срца преку очите и преку допирот на телото станува полно со страст за жени како коњи, без размислување за неговото службено достоинство и не плашејќи се од вечното мачење!

 Тешко нам што поради маките и болестите на телото многу се вознемируваме и стенкаме, додека сме нечувствителни на раните и неизлечивите болести на душата!

 Тешко на нас што во нашата земја владејачката сила на душата е подредена на нејзиниот роб - телото, кое владее со полошото над подоброто, и да не му служат и на двајцата со една желба на Бога што нè создал!

 Тешко нам што ги повторуваме своите гревови преку лоши и нечисти мисли и што не препознаваме кога Бог се оддалечува од нас и кога се приближуваат нечистите духови!

 Тешко нам што, иако неразумни и неразумни, ги сакаме и ги крадеме пофалбите на Светиите, но не и нивните подвизи и дела!

 Тешко нам што при извршувањето на Божјите заповеди не покажуваме страв од слугите, ниту сериозност и разумност на наемниците, ниту љубов кон синовите!

 Тешко нам ако, заради угодување на луѓето, не одбиеме да зборуваме и да правиме разни работи, занемарувајќи го она што е неправедно!

 Тешко нам што се срамиме од луѓето кога грешиме, а не обрнуваме внимание на вечниот срам!

 Тешко ние што не се истакнавме, знаејќи дека сме од сиромашни и безначајни родители, додека, и покрај заветот за сиромаштија и смирение кон Бога, се расправаме да бидеме ставени на исто ниво со богатите и славните!

 Тешко нас што во светот, принудени од сиромаштијата, бевме воздржани, додека сега, кога сме повикани на воздржување, многу се грижиме да го заситиме стомакот и да го одмориме телото!

 Тешко на нас што се придружуваме на демонската толпа, иако знаеме дека демоните ги опкружуваат оние што не се плашат од Бога и ги прекршуваат Неговите заповеди, а ангелите ги опкружуваат оние што се плашат од Бога!

 Тешко нам што се обидуваме да им угодиме на богатите и моќните кога ќе се сретнеме и разговараме со нив, додека ние се одвраќаме од сиромашните како да се досадни кога доаѓаат да молат од нас!

 Тешко нам што не се однесуваме кон секој човек како што треба, туку како што сакаме и како што сакаме!

 Тешко нам што точно си ги определивме правата, размислуваме и учиме за нив, додека далеку сме отстапиле од доброто!

 Тешко на нас кои вредно ја чистиме земјата од трње и гребен и од друга вегетација што им штети на плодовите, додека со страв Божји грижливо не ја чистиме душата од лоши и нечисти помисли кои им штетат на светите добродетели!

 Тешко на нас што користиме долгогодишна грижа за земните и гнили нешта, без разлика што мораме да се отселиме од земјата и што на неа живееме како туѓинци и без разлика што во времето на неизбежното отстранување од тука нема да имаме можност да направиме ништо ајде да го земеме!

 Тешко нам што сме невнимателни кон душата и што се однесуваме како да нема да дадеме одговор до крајот на животот, иако знаеме дека за секое дело во земниот живот, за секој празен збор, за зло и нечисти мисли и сеќавања на душата, ќе бидеме должни да му дадеме одговор на страшниот Судија!

 Тешко нам не само поради нашата злоба и беззаконие што сме ги направиле, туку и поради нашиот презир кон Божјите ветувања и поради нашето неверување во нив!

 Тешко нам што како неразумни се залепивме за распадливоста и што, поради љубовта кон земните нешта, останавме далеку од вечната нераспадливост, иако преку евангелскиот живот имавме можност да се соединиме со нераспадливост!

 Тешко нас што непостојаноста ја сметавме за одвратно гниење!

 Тешко нам, кои од самоугодување повеќе избираме да нè совладаат нашите страсти отколку да ја победиме секоја страст, иако имаме средства за тоа!

 ​​Тешко нам што се срамиме и се плашиме да грешиме пред луѓето, но не трепнуваме и не се плашиме да грешиме и што сме срамни пред Оној што го гледа и скриеното!

 Тешко на нас што не ги зачинуваме нашите зборови со Божествена сол, туку секогаш им зборуваме бескорисни зборови на ближните, далеку од побожност!

 Тешко нам што зборуваме со луѓето користејќи лаги, лукавство и подлост, без страв од осуда!

 Тешко нам зашто сонот и едногласноста ги тераат демоните да ни ја украдат љубовта од срцата!

 Тешко нам кои со страстите го победуваме световното иако сме се откажале од светот!

 Тешко нам што ги поправаме другите кога ќе згрешат во мали нешта, иако и самите имаме голема потреба од поука!

 Тешко нам ако Господ нè искушува на земјата и нè одведе на суд со неисправените!

 Тешко нам што не внимаваме на она што ни е во стомакот, поради што нè обзема ненаситност и гордост!

 Тешко нам што сакаме да се сметаме за свети и да нè удостојуваат со нивното име, иако секогаш ја валкаме душата своја со нечисти мисли!

 Тешко нам што, предавајќи се на суетата, заборавивме на борбата со ѓаволот!

 Тешко на нас што грешиме овде без страв, зашто таму ќе не чека неизгасливиот оган на Геена, крајната темнина, непроспиениот црв, плачот и чкртањето со заби и вечниот срам пред суштествата што се повисоки и пониски од нас!

 Тешко на нашата безумна и непокајана душа, зашто по Воскреснувањето на мртвите, со плач и чкртање со заби, ќе плаче и ќе стенка во своето грешно тело, очајувајќи ја од горчливите и болни маки во вечниот оган!

 Тешко нам што во земјата на егзилот и отуѓеноста ја сакаме проклетата радост, додека не се сеќаваме на рајската сладост и го презираме небесното Царство!

 Тешко на нас кои преку својата безмилост личиме на луди девојки и не им го купуваме на соседите маслото потребно за палење на светилките преку милосрдие!

 Тешко на нас кои дење и ноќе Му се молиме на Бога велејќи: „Господи, Господи!“ и не го извршуваме она што Тој го заповедал!

 Тешко на оној што ги напишал овие оплакувања што не земал на себе ни најмала воздишка на покајание, иако е виновен за се што напишал!

 Тешко на оној кој страда за другите, а се воздржува да не тагува за себе!

 Тешко на нас што не се срамиме иако нашата совест постојано нè искривува и сведочи против нас и што не трепериме пред Страшниот Божји Суд, иако сме подложни на осуда и маки за она што сме го направиле!

 Тешко нам што се радуваме на човечката пофалба, иако делата ни смрдат!

 Тешко нам зашто талкањето на умот и срцето, расеаноста и заборавот го одземаат стравот Божји од нашите срца!

 Тешко нам што нашата грижа за суетата го прави нашето срце занемарена земја и го затапува нејзиното чувството за духовното!

 Тешко нам што Бог нѐ трпи долго, и не нѐ удри со смрт што одговара на нашите дела, а ние самите да не се грижиме да станеме милосрдни!

 Тешко ние што сега не се сеќаваме на нашите гревови, додека, откако душата не се соблече од телото, одеднаш, со болно и горко каење, ќе ги видиме сите „наложени со збор, дело и мисла, на сликата и запишано во сеќавањето на нашите срца!

 Тешко на нас, кои пристапуваме кон страшните Божји Тајни, проникнати од нашата нечистотија, без оглед на опомената на Апостолот дека оној што јаде и пие недостојно, се осудува себеси како јаде и пие, не разликувајќи го телото Господово (1 Кор. 11:29)! Се оправдуваме дека сме го направиле тоа во ноќни соништа и во мисли. Меѓутоа, оној што се приближува кон Бога со нечисти мисли, со зли очи, со осквернавено тело, со гнасни стремежи на душата и телото, се удостојува за многу болести на телото и слабост на душата, а потоа за вечни маки и бескраен срам!

 Тешко мене што го пишувам ова додека леам горчливи солзи, додека сè уште не сум ги започнал делата на покајанието!

 Тешко мене што ја зборувам вистината и не правам добри дела!

 Тешко мене што добро учам, но постапувам лошо!

 Тешко на оние кои грешат во задоволствата, зашто ќе добијат горчлив крај со вечен срам!

 Тешко на оние кои тагуваат поради непотребни работи, зашто се лишија од душевно-корисната тага на покајанието!

 Тешко на оние кои навредуваат и омаловажуваат, зашто се оддалечија од блажената љубов!

 Тешко на оние кои не им посакуваат добро на другите и кои завидуваат, зашто станаа туѓи на благоста и милоста Божја!

 Тешко на луѓето угодници, зашто не можат да Му угодат на Бога!

 Тешко на лицемерите, зашто тие се оддалечија од вистината Божја!

 Тешко на гордите, зашто тие се на отпадничката страна на ѓаволот!

 Тешко на оние кои се бојат од Господа, зашто ќе бидат заплеткани во многу гревови и ќе бидат камшикувани и овде и таму!

 Тешко на нас што не трпиме каснувања и каснувања од болви, гниди, вошки, муви, комарци и пчели, додека воопшто не се штитиме и не се криеме од нападот на големиот змеј, кој нè голта како вода дупка и не прободе со својот смртоносен убод!

 Тешко нам што ѓаволот не исцрпува со страсти и болести и неволји и секакви светски измами, а ние нема да престанеме да правиме зло!

 Тешко ние што не рониме многу солзи, ниту болиме во срцето, ниту се воздржуваме од страстите, иако отпадништвото трае толку многу години и иако многумина ја напуштија Православната вера, на напротив, гревот го додаваме на гревот, така што за нашите лоши дела одеднаш ќе добиеме вечна тортура во пеколот!

 Тешко на нас што ги напишавме овие извици, што во нашата старост, кога веќе дојде крајот, додаваме уште поголеми и понеподносливи зла и уште поголеми гревови, иако уште не сме се покајале ниту за лошите дела на нашите младина!

 Тешко нам што не се срамиме ни од најтешките страдања и разни болести на телото, туку се дебелееме во гревовите и со презир (за должноста), и со потполна неумереност и лабавост ги дебелиме нашите гнасни и грешни тела. !

 Тешко ние што ќе поминеме низ оган што врие посилно од морските бранови, па секој да го добие во телото она што го направил, било добро или лошо (2. Кор. 5,10)!

 Тешко ни што не мислиме на тоа темно и вештачко палење на оган, ниту на вечниот горчлив плач и чкртање со заби таму! Зашто, Бог ќе ни ја одземе светлината во пламенот, додека огнот и темнината ќе ги остави во оган заради злите и грешниците!

 Тешко мене, кутра душа! Многу ми е жал и срцето ме боли без престан (Рим.9:2)! Зашто, тагувајќи се себеси, должен сум да кажам: Злото ми го помрачи разумот и ја покри вистината; смртта го победи животот; земното, распадливото и привременото го заменило небесното, нераспадливото и вечното; омразените и омразените се покажаа послатки и пољубени од вистинската Христова љубов и чест; заблудата ја истера вистината од мојата душа, осудувајќи ја на прогонство; Избрав срам и срам наместо смелост и пофалба; Ја претпоставив горчината на сладоста; Ја сакав земјата и пепелта повеќе од небото и неговото царство; темнината на добриот морнарски ѓавол влезе во моето срце и ја затемни светлината на видот во мојот ум“.

 Тешко мене! Кутриот јас! Во какви замки ме заплеткаа ѓаволите и ме сопнаа, од каква височина ме симнаа! Шетајќи се изморив, а потта џабе ме прелеа. Кој не би ме оплакувал? Кој нема горко да плаче за мене, кој се исцрпив со залуден труд и доживеав бродолом на пристанот? Помилуј ме, помилуј ме, помилујте ме пријатели мои (Јов 19:21) и упорно молете му се на љубезниот и незлобниот Господ мој Христос да ме помилува и да ја избрка страшната магла на доброто ѓавол од мојот ум, за да видам во каква кал легнам и како не станувам, иако можам. Или можеби моето скратено време ми ја прекина сета надеж? Нема поголема болест од мојата; нема рана како мојата; нема скршено срце како моето, зашто моите беззаконија ја победија мојата глава (Пс. 37:5). Моите рани не се рани од меч и моите мртви не се мртви од битка. Запалените стрели на непријателот ме прободеа и го заслепија мојот внатрешен човек - а јас потонав во длабочините на калта, за да нема опстанок (Пс. 68,2). Стравот од кој бев преплашен ми дојде (Јов 3:25), а темнината на смртта ме покри (Пс. 43:19).

 Тешко мене! Види, драга моја, и види ја привремената сегашност, и она што по кратко време ќе помине со горчина и тага, како и страшното нешто што доаѓа. Размисли, душо, колку надежи и добра губиш и какви маки наскоро ќе станеш незаменлива и неутешна наследничка! Затоа, пред да исчезне светлината над твојата глава, побрзај и дојди и паѓај молејќи го Давателот на вечната светлина да те избави од сеопфатниот пламен и од целосна темнина. Затоа што Тој е да простува гревови и да ни подари добри работи на нас, кои сме недостојни за Неговата милост. Нему слава и сила во вечни векови.

 Амин!

Авва Исаија