За читањето на Евангелието

За читањето на Евангелието - Како престанав да го читам и што излезе од тоа -

 Игумен Алипиј Животиков на црквата Света Троица во Нов Ватутинки (Русија).

За време на мојата почетна монашка служба во Донскиот манастир во Москва, имаше период кога престанав да го читам Евангелието. Тогаш имав многу работа и немав доволно време да се сконцентрирам, да го отворам Светото Писмо и да се потопувам во значењето на зборовите. Не му придавав големо значење на ова, туку едноставно продолжив да ги исполнувам моите послушности, работејќи од четири наутро до доцна навечер. Надворешни промени не се случија, но постепено почнав да забележувам дека се повеќе ме оптоварува чувството на силен духовен и физички замор, кој не можев да го „исфрлам“ со спиење, храна или одмор. Заспав и се разбудив, отидов на братска служба, работев, но чувството дека некој како да ми копа во вратот и ја цицаше сета сила од мене не ме остави. Одам - ​​нозете ми попуштаат, седам зад воланот - ми се тресат рацете. Телото и душата беа исцрпени секој ден, а јас сè уште не можев да ја разберам причината.

Еден ден, во оваа состојба, дојдов во канцеларијата на наместникот отец Агатодор, да разговарам за некои работни прашања. Тој, како прониклив човек, штом го започнав разговорот, ме праша: „Што ти се случува?“ Со речиси исцрпен глас, тивко одговарам: „Не знам... се чувствувам лошо, тешко е“. Тој го впери погледот во мене, како за неколку секунди да може да ја види мојата душа и да го најде изворот на болеста и неочекувано го постави прашањето: „Дали неодамна го прочитавте Евангелието? Почнав да се сеќавам: навистина, престанав да го читам Евангелието. Како може да се случи ова? Колку долго живеам без главната духовна храна? Почнав да се сеќавам и се ужаснав кога открив дека не се сеќавам кога последен пат зедов книга.

Со силна внатрешна возбуда, истрчав во мојата ќелија, го грабнав Евангелието и почнав да читам. Го отворив и, како човек што умира од жед, читав и читав, читав и читав... Неверојатен впечаток: колку повеќе читав, толку поакутно чувствував дека станувам подобар. Забите кои ми вкопуваа во вратот и ми ја цицаа силата постепено се отргнуваа, а јас можев послободно да дишам. Со секое ново поглавје (и прочитав околу десет одеднаш) стануваше полесно и полесно. Превртував страница по страница додека не сфатив дека целосно се ослободив од болеста. Чувството на депресија помина. Ропството во кое се наоѓав сето тоа време ми стана голема лекција која не треба двапати да се повторува. Оттогаш, читам 365 поглавја годишно - односно читам по едно поглавје секое утро.

Како што кажува Митрополитот Антониј Сурожски:

Едно лице се состои од два дела - душа и тело. Ние го заситуваме нашето тело, но нашата душа останува гладна. Главната храна за душата е Евангелието. Не забораваме да го полниме мобилниот телефон навечер, но забораваме на душата. Кога го читаме Евангелието добиваме благодат. Наутрото го читаме поглавјето - благодат за цел ден. И денот ќе помине сосема поинаку - со благодат. Ќе размислиме и за она што го читаме, а дел од тоа ќе се оствари, иако Евангелието не е гатачка. Ова е книга на животот по која треба да живее секој христијанин.

Понекогаш не ни помислуваме каква голема моќ се крие во оваа книга. Кога некогаш го земаме Евангелието в раце, ѓаволот како од огнот се оддалечува, ќе го гушневме блиску до нас и никогаш немаше да го пуштиме. За мојот исповедник, отец Кирилл (Павлов), Евангелието секогаш било на прво место: го нашол во урнатините на Сталинград за време на Големата патриотска војна и со него ја поминал целата војна. Така, јас, но многу подоцна, морав да го посетам моето бојно поле за да разберам: без Евангелието не можете да победите!