„Стани! Станувај! Внимавај на него...“

 „Стани! Станувај! Внимавај на него...“

На мојот син му беше дијагностициран Гијен-Бареов синдром“. – Кога мојот син Арчил наполни 15 години, се разболе од ретка болест позната како Гијен-Бареов синдром (GBS), ретка состојба во која имунолошкиот систем на една личност ги напаѓа сопствените ткива на периферниот нервен систем, лекарите предупредија дека болеста е потенцијално опасна по живот. Лекарите не дадоа многу надеж за закрепнување на мојот син. 

Во болницата беа направени прилично скапи процедури, по што бевме отпуштени дома и предупредија: „Арчил има акутна имунодефициенција предизвикана од оваа болест, внимавајте, во никој случај не треба да настине или да добие некој вид на вирус“. Беше студено во собата каде што спиев, па го легнав син ми во собата на мајка ми. Таму беше топло. Мајка ми исто така е корисник на инвалидска количка. Влегов во собата неколку пати во текот на ноќта и, може да се каже, го заштитив сонот на моето дете и, природно, здравјето. Една ноќ топло го завиткав Арчил во ќебе, го крстив и пред да излезам од собата го замолив старец Гаврил „да се грижи за детето“. Заспав. Неколку часа подоцна во сон слушам чист глас: „Стани! Станувај! Внимавај на него...“ Отпрвин мислев дека сум полузаспана, но за неколку секунди, со Божја помош, анализирав чиј глас е, скокнав од креветот и истрчав во собата на Арчил. Детето спиеше, ќебето лежеше на подот. Бидејќи мускулите на Арчил беа погодени и онеспособени, тој не можеше да се покрие со ќебе, спиеше длабоко и не разбираше дека му е ладно. Така старец Гаврил го послуша моето барање и ме разбуди. Нашиот мама Габриели е толку храбар Светител. 

Манастирот Самтавро го посетувавме максимално редовно и еден убав ден имавме среќа да се поклониме палто и моштите на Свети Гаврил. Кога Арчил ги допре моштите и палтото на отец Гаврил, неговата радост немаше граници. Се молеше најдобро што можеше. Нема да ги заборавам неговите очи исполнети со радост и љубов. 

По кратко време Арчил почна да закрепнува. Денеска е физички независен, иако не може да трча, нe можеше да седи исправено дури ни во инвалидска количка, не можеше да го држи вратот нагоре, а не можеше ни да мрда со прстите поради атрофираните раце и нозе. Преку молитвите на Свети Гаврил, Господ по втор пат ми го даде моето момче. По закрепнувањето, Арчил ми кажа дека кога бил во кревет и не можел да се движи, немал сила за ништо, го видел старецот Гаврил, кој седел покрај неговиот кревет и не го оставал. „Знаев дека ќе ми помогне, седна до мене и ме гледаше со голема љубов“, вели Арчил. Му благодарам на Бога што ни го испрати нашиот сакан старец Гаврил.

 Жана Сологашвили