Душите трпеливо го чекаат своето воскресение…

 

 Душите трпеливо го чекаат своето воскресение…

Да не заборавиме утре е сабота, да запалиме свеќа и да се помолиме за сите оние што ги сакавме и не се веќе со нас... И заспаните мои, во слава спомни ги кога ќе дојдеш. Наши и на сите луѓе. Да се ​​сретнеме во Твојата љубов!

Сабота на душите.. На колкумина овој збор им поминува рамнодушно Во раздвижениот град и стресот на секојдневието, во ловот на пари, многумина од нас не се сеќаваат ни на живите, а ќе се сеќаваат ли на мртвите?

Селските гробишта ми се референтна точка на овој ден. Таму жените и оваа година се собраа, со пченица, свеќи и цвеќиња, „принесување љубов“ за душите што чекаат. И јас се најдов таму и ги следев...

Гробовите на бабите и дедовците, до големиот чемпрес, ми се чинеше дека порасна... А внатре птици, многу птици, пеат своја песна.

Предците беа таму, чекаа и оваа година.Нѐ гледаат низ студените мермерни фотографии, но со чист поглед и насмевка.Каков мир зрачат!Ах, бабо.

Дали криеше тајна што не ја открив? Како си се борела во животот, со труд и пожртвуваност, но секогаш со насмевка, едноставност, понуда и љубов.Збунет сум, се плашам, се плашам.

Уморен сум...Ти си замина неуморена и покрај твојата болест.Беше богата со она што го немаше а јас се чувствувам сиромашен со тоа што го имам Мисли-мисли! Папа-Таки ​​и Папа-Георгиј ги читаат душите, душите трпеливо го чекаат своето воскресение.

Почнувам да одам..Тој мирно лежи, мирно лежи..Возљубениот учител, кој нè научи на првите букви! Здраво учителке, вечен ти е споменот.

Свеќа покрај другарката и девојката од детството кои заминаа рано и чиј спомен вечно живее.

Пријатели, соседи, познаници, мали деца чиј спомен носи слатка гужва.

Мајка клекната, до своето дете.Многу му кажува, си помислив да не зборувам со неа стана посилна, да!

Продолжувам понатаму Папа-Таки ​​стои без зборови во стар, обраснат гроб..

Заборавени се, му велам, кои се тие?

Да се молиме за нив, им треба, но веќе не се гледаат ни имињата..На останатите души, чие име е избришано од каменот и од сеќавањето...Штета!!!

Радост и самодоверба насекаде. Уверување дека нашиот народ е во добри раце, во Негови раце, и со сигурност дека смртта не е крај. Освен тоа, Бог е Бог на живите. 

Одејќи видов еден куп деца кои трчаат смеејќи се и пеејќи кон плоштадот, да го пречекаат март, со панделки и големи капи.. Колку е среќно, си помислив.. Еве живот, еве и смрт...