Неверникот е најнесреќниот меѓу луѓето...

 

   

Неверникот е најнесреќниот меѓу луѓето

Неверникот е најнесреќниот меѓу луѓето, затоа што е лишен од единственото добро на земјата, верата, која е единствениот вистински водич кон вистината и среќата.

Неверникот е толку несреќен, бидејќи е лишен од надежта, единствената потпора на долгиот пат на животот.

Неверникот е многу несреќен затоа што му недостига вистинската љубов кон луѓето која галејќи го опкружува скршеното срце. Неверникот е најнесреќен затоа што е лишен од Божествената убавина, Божествениот лик на Создателот, кој самиот Божествен уметник го издлабил и кој верата ја открил.

Окото на неверникот не наоѓа ништо друго во создавањето освен дејството на природата. Славниот лик на Божествениот Творец, нејзината чудесна убавина за него остануваат превезени и неоткриени.

Неговиот поглед бесцелно талка низ бесконечноста на создавањето, но никаде не ја наоѓа убавината на Божјата мудрост; никаде не се восхитува на Божествената семоќ, никаде не ја открива добрината Божја, Божествената промисла, правдата и љубовта на Создателот кон создавањето.

Неговиот ум не може да се води надвор од видливиот свет, ниту надвор од границите на сетилата. Неговото срце останува нечувствително пред прикажувањето на Божествената мудрост и моќ.

Во неа не се раѓа никакво чувство на обожување. Неговите усни остануваат запечатени, устата мирна, јазикот неизвалкан. Ниту еден глас не излегува од неговата градна коска за да го фали, слави, благословува и благодари на Бога.

Радоста што е распространета низ вселената го напуштила срцето на неверникот, бидејќи Бог се оддалечил од него. Оваа празнина беше исполнета со тага, досада и нетрпеливост.

Тој останува нерасположен, а неговиот недостиг од духовна грижа го обзема неговиот дух. Тој талка низ безсветлената и илузорна ноќ на овој живот, каде ниту еден зрак светлина не ги осветлува неговите темни патишта. Никој не ги води, никој не му ги насочува чекорите. Во животот тој е сам.

Тој поминува низ својот живот без да очекува подобар живот. Тој поминува низ многу замки и никој не може да го ослободи од нив. Тој паѓа во нив и е згмечен од нивната тежина. Во неговите таги никој не може да го олесни.

Мир на душата, мир на срцето, побегна од неверството, а тагата ги обзема длабочините на неговото срце. Радоста што верникот ја наоѓа во работата на Божествените заповеди и среќата што доаѓа од моралниот живот, за неверникот се непознати чувства.

Возбудата што доаѓа од верата никогаш не го посетила срцето на неверникот. Убедувањето кое произлегува од верата во Божествената промисла и кое става крај на животните грижи, за него е неразбирлива сила.

Задоволството што доаѓа од љубовта и добродетелта се тајни сосема непознати за неверникот. Неверникот, поставувајќи ја материјата како свој принцип, ја ограничува вистинската среќа на човекот на многу тесниот круг на временски задоволства, секогаш грижејќи се за нивното задоволување и постојано е зафатен со нив. Привлечноста на доблеста му се сосема туѓи.

Тој не ја вкусил сладоста на оваа благодат. Неверникот игнорира што е изворот на вистинската среќа и трча, без да го сфати, до изворите на горчината. Задоволството му донесе ситост и ситоста му се гади.

Одвратноста донесе досада, досадата донесе тага, тагата донесе болка, а болката донесе очај. Сè што го посакуваше до сега, ја изгуби наклонетоста. Зашто сите задоволства на светот, кои се конечни, исто така не се способни да го усреќат неверникот.

Бидејќи срцето на човекот е создадено да го населува Бог, врвното добро, тој се радува и се радува само со ова добро затоа што Бог е во него. Но, од срцето на неверникот Бог се оддалечил. Срцето има бесконечни желби, бидејќи е создадено да го содржи бесконечното.

Меѓутоа, срцето на неверникот повеќе не е полно со бесконечното и секогаш стенка, бара и копнее, но никогаш не се задоволува. И тоа е затоа што задоволствата на светот се немоќни да ја пополнат празнината на неговото срце.

Задоволствата и забавите на светот, кога ќе се изгаснат, оставаат остаток од горчина во срцето. А залудните слави имаат таги за придружници.

Неверникот игнорира дека среќата на човекот не се наоѓа во уживањето на земните добра, туку во љубовта кон Бога, крајното и вечното добро. Тука е и лошиот демон на оние кои го игнорираат Бога. Оној што го негира Бога е како да ја негира својата среќа и бескрајно блаженство.

Несреќно се бори во напорната животна борба. Така, очаен и со кукавичлук што му се вгнездува во душата, маршира кон својот веќе отворен гроб.

Прекрасното дело што се расплетува пред неговите очи, она што се случува на светската сцена и кое е во режија на Божествената мудрост, Божествената благодат и моќ и додека тие се протагонисти, со хармонија и Божествена добрина како поддржувачи, поминува низ него сосема незабележано.

Слатката вода на реката на радоста и среќата тече до неговите нозе, но тој, како осудениот Тантал, не може да го излади својот исушен од неверството јазик, гасејќи ја жедта што го гори, бидејќи водата што тече од нејзиниот освежителен извор на верата , се лизга и заминува пред неговите усни.

Несреќен роб на суров тиранин! Како ти ја украдоа среќата? Како ти го украдоа богатството? Ја изгуби својата вера, се одрековте од вашиот Бог, се одрековте од Неговото откровение и го фрливте богатиот дар на Божествената благодат. Колку е мизерен животот на овој човек! Ова е низа на страдања, зашто во неговите очи го изгубил својот карактер.

Природата околу него изгледа неплодна не раѓа никакво задоволство или радосно чувство кај него. Никој од Божјото создание не му се насмевнува.

Тажен превез ја покри благодатта на природата, која веќе не го привлекува со ниту една нејзина привлечност. Неговиот живот стана неподнослив товар и неговото траење во времето што минува изгледа како неподносливо страдање.

Така пред него се појавува очај како џелат и сурово мачење го тиранизира страдалникот.

Неговата храброст веќе го напушти, неговиот отпор ослабе, а неговите морални моќи сега се расипани од неверството. Тој се однесува како човек кој е трогнат од нешто друго, односно од неверство, и се предал на страшните врски на очајот, кој секогаш е без милост и сочувство.

Така тој насилно и сурово ја отсекува нишката на својот беден живот и е фрлен во длабочините на погибелта, во црниот Тартар, каде што ќе излезе дури кога гласот на неговиот Божествен Творец, од кого се одрекол, ќе го повика да даде причина за неверство. Тогаш ќе биде осуден и испратен во вечниот оган.

Свети Нектариј Егински