Божји посети

Божји посети

„Дај ми да ги согледам моите согрешенија“ (од молитвата на Свети Ефрем Сирин )

Словото Божјо ни зборува повторно : Господ дејствува на секој можен начин. Тој не го остава човекот на мира, бидејќи во овој мир човекот станува бесчувствителен, а почвата на неговото срце, пресушена и закоравена, може конечно да стане неспособна да го прифати словото Божјо. Ќе ја допре само површината, како што се вели во параболата за сејачот, и ќе исчезне бидејќи почвата не ја прифатила внатре. Му благодариме на Бога за сè со што ја превртува оваа тврда земја за да ја разлабави, мека и да отвори дупка во неа за Својот збор! Потребата, болеста, тагата, нашите безнадежни неволји, сè што ни ја покажува нашата немоќ и сиромаштија е Божјиот плуг што ја превртува земјата, тоа се Божјите посети. Тој сака да пресече длабоки бразди во оваа безживотна, непослушна почва за да ја направи способна да прима живо семе.

Длабоки бразди на скрушеност и свест за нашиот грев - тоа е почвата поволна за прифаќање на словото Божјо, тоа е смислата и плодот на постот, кој го започнуваме во спомен на четириесетдневниот пост на Исус Христос за нашите гревови. Во Стариот завет има многу примери кога постот бил пропишан за луѓето да се вразумат, да се смират, да го увидат својот грев, да го исповедаат и да се повлечат од него. Во оваа смисла, сега се молиме: „Дај ми да ги согледам моите согрешенија“ .

Ова го повторуваме, клекнати, многу пати, но како и зошто? Дали навистина е само со усните да ја изразиш желбата да ги видиш своите гревови, но дури и да не ги гледаш со душа или, откако ги видел минливо, да ги притиснеш уште поблиску до срцето и никогаш да не се разделиш со нив? Покријте ги раните што е можно побрзо, скријте ги од вашите и туѓите очи и оставете ги само покриени, но смрдливи и гнили во срцето!

Зошто да ги„ да ги согледам моите согрешенија“? Навистина, пак да ги сокриеш во душата и уште помирно да се разбираш со твоите смртоносни чирови? сатаната вредно ги крие од нас, ги покрива со валкани партали, под кои сè повеќе гнијат и ја нагризуваат душата. Бог отвора рани затоа што Тој е Лекар на душата; разголува, кине парталите за да залечи! Тоа е она што го бараме, извикувајќи: „Дај ми да ги согледам моите согрешенија! Само да извикавме искрено, само да не гледавме лесно на гревот што го прикова Синот Божји на Крстот! Дај ми да ги согледам моите согрешенија “, да бидам проткаен со нив, да ги мразам и да ги отфрлам засекогаш!

Од дневникот на еден православен свештеник