Недела на блудниот син....

 

Недела на блудниот син

 И страден беше да го наполни својот стомак со рокчиња што ги јадеа свињите, но никој не му ги даваше (Лк. 15, 16).

  Благодатта и динамиката на Христовото Евангелие се отсликуваат во неговата комплетност во параболата за блудниот син, која нашата Црква пропишува да се чита во втората недела од Триодот. 

Бог како Отец кој чека, целосно ја почитува слободата на човекот. Помладиот син, блудниот, кој ги потроши своите дарови во далечна земја, во самообожение, човекољубие, чувство дека не му треба домот, тоа е Црквата. 

Најстариот син кој живее во куќата без всушност да ја почувствува љубовта, но верувајќи дека Божеството со право е негово, без услов за љубов. Тој живее со Отецот без да знае кој и што е Отецот. Покајанието на блудниот син, како враќање на односот со Отецот. Небесниот празник за враќање на човекот. Неодговореното прашање, дали постариот син конечно учествувал во радоста на Воскресението, за која Христос остава секој од нас да размисли и да одговори.

Има еден многу интересен детал во авантурата на блудниот син. Неговата желба е да си го задоволи гладот ​​со роговите што ги јаделе свињите што ги хранел и Христовата забелешка дека „никој не му дал“, ниту граѓанинот што ги поседувал свињите, ниту самите свињи не го пуштале да јаде. Сликата е на самонапуштање од една страна, но и на социјално отфрлање од друга. Човекот без Бога, човекот кој залудно ги троши своите дарови, својата суштина, неговата духовна сопственост, која е во „образот“ на Бога, ја наоѓа својата апсолутна осаменост. Оние кои го придружуваат во отпадот, во развратот на гревот и страста, му го ускратуваат дури и правото на преживување. Така, некомуникативниот, нездрав, но и гладен човек во суштина го живее пеколот на осаменоста и беспомошноста.

Да се ​​преселиме малку во нашето време. Ова „никој овде“ ни изгледа како претерување. Се чини дека самообожението е логичен избор во наше време, бидејќи човекот во суштина ја оставил настрана Црквата, Божјиот дом и верата во Бога како Отец и оди според своите желби. Во еден несвет, дехристијанизиран, нецрковен свет, се чини дека сме ја напуштиле духовната потрага или ја ограничивме на навика или усвојување форми на мир и одмор од секојдневниот стрес, користејќи техники на источните религии, како што е јогата. Во реалноста, остануваме без духовна храна, без искуството на љубовта што го нуди животот на Црквата, без нашето учество во тајната на Евхаристијата што нè соединува со Бога и со нашите ближни. И откриваме дека соочени со егзистенцијални грижи како смрт или осаменост или загуба или болка од нашите порази, никој не ни дава храна, без разлика колку себично се однесуваме кон дарот на нашата слобода. Ниту една идеологија, ниту еден „напредок“, ниту една култура не може да одговори на нашите празнини. И ја гледаме темнината што владее во срцата на луѓето, понекогаш и во целиот свет, особено во злобата што триумфира и ги раскинува врските.

 Блудниот син го најде понизувањето на враќањето. Се сеќаваше на достоинството на љубовта кон татковскиот дом, како и на великодушноста на Отецот. Да го имитираме, оставајќи ги настрана илузиите дека нашата култура, нашата световност, триумфот на егото, задоволувањето на нашите желби е сè што вреди. А оние од нас во Црквата, да размислиме за темнината на недостатокот на љубов што ја имал постариот син, затоа што честопати сме склони да бидеме како него. Да бидеме блиску до Бога, но без да чувствуваме Кој и што е Бог за човекот.

Отец Темистокле Мурцанос