Внатрешната стабилност и духовната рамнотежа на една личност лежат...

 

Внатрешната стабилност и духовната рамнотежа на една личност лежат во тоа колку јасно ја гледа линијата помеѓу доброто и злото. Колку го препознава злото како зло, без оправдување. Колку го нарекува доброто добро, дури и кога тоа го чини.

Духовното здравје не е само отсуство на немир, вознемиреност или тага - тоа е подлабоко усогласување на срцето, умот и совеста со вистината што Бог ја врежал во човечката природа. И таа вистина не се менува со текот на времето, мислењата на луѓето или придобивките. Доброто и злото не се прашање на договор, туку прашање на откровение – она што Бог го нарекол Свето, останува Свето; Она што тој го нарече грев, останува смрт.

Кога човекот ќе го изгуби чувството за таа граница – кога ќе почне да го оправдува злото во себе, кај ближниот, во општеството, кога ќе почне да ја заменува вистината со сопствена удобност – тогаш во неговата душа почнува пукањето. На површината, може да изгледа весело, здраво, успешно. Но длабоко во себе, во најтајните делови од срцето, започнува раскол. Совеста шепоти, но тој ја задушува. Вистината сјае, но тој ги затвора очите. И таа внатрешна борба, во која доброто повеќе не се нарекува добро, а злото повеќе не боли – раѓа болести на душата.

Чистотата не е наивност. Тоа е моќта на проценката, храброста да се биде на страната на доброто дури и кога си сам. Гревот, од друга страна, не е само чин – тој е отров во мислите, гниење во чувствата, магла во судот. И душата проткаена со грев ја губи својата ориентација - и тогаш човекот повеќе не знае кој е, каде оди или каква е неговата цел.

Бог поставил граници не за да нè ограничи, туку за да нè одржи цели. За да можеме да бидеме здрави, слободни и во Него – живи.

И затоа, кој сака мир во себе, нека се врати на расудувањето. Нека се моли на Бога да му ги отвори очите за вистината, а срцето за покајание. Бидејќи здравјето на душата започнува кога човекот вели: Ова е добро - затоа што е од Бога. А ова е зло - и јас ќе бегам од тоа, дури и ако изгубам сè, но не и мојата душа.

Тогаш во човекот ќе процвета вистински мир – оној што го надминува разумот и во кој се препознава Божјиот лик.