Оче, што можеш да ни кажеш за душите на починатите?...

 

Оче, што можеш да ни кажеш за душите на починатите?

 Оче, што можеш да ни кажеш за душите на заспаните?

 Не треба да жалиме по мртвите, туку усрдно да се молиме Бог да бара од нашите најблиски, кои „заминале“, да живеат со ангелите. Тоа е она што Тој го сака од нас. Плачот никаде не води. Тагувањето не само што може да биде штетно за нашето сопствено здравје, туку и да го наруши мирот што Господ и го дал на душата на нашата сакана.

Мора да се молиме за нашите најблиски. Не треба да бидеме тажни и очајни. Барањето тага за саканите кои го напуштиле овој свет не е христијански чин, туку чин што открива недостаток на Бог. Во овој живот ние се подготвуваме за вечен живот. Треба да бидеме благодарни за сè и да му благодариме на Бога што ги однесе кај Него душите на нашите драги мртви.

Ако го напуштиле овој свет без да се покајат, мора да се молиме Бог да им ги прости гревовите. Ние мора да правиме дела на милосрдие во нивно име и во нивно сеќавање, за мир на нивните души, а Бог ќе ги прифати таквите дела на љубов.

Само Господ може да ослободи душа од мрежите на расудување што ја заробиле во овој живот и кои сè уште ја држат заробена во вечноста. Само Бог може да избави таква душа. Затоа мораме  да се молиме за нашите сакани починати.  Тоа е најмногу што можеме да направиме: да се молиме Бог да им даде одмор на нивните души, а нивните крстени имиња да им ги дадеме на свештениците и јеромонасите, кои секојдневно служат Божествена Литургија, да се сеќаваат на нив и да се молат за нивните души.

Некој еднаш му пришол на Светиот владика Николај Велимировиќ и го прашал: Дали ќе се спасат душите на непокајаните грешници? Тој одговори: Да, ако се најде некој да се моли за нив. Исклучително е корисно ако за нив се одржи литургија две недели и ако после тоа се даде донација за Црквата, за да може нивното чествување да продолжи на Божествената Литургија. Литургијата е, колку што знаеме, жртва на Голгота. Тоа значи дека самиот Господ е жртвуван во Божествената служба. Кога свештеникот ќе ги извади од приносот порциите за болните и заспаните. а по причестувањето вели: „Измиј ги, Господи, гревовите на своите поробени слуги со својата света Крв“.

Како што гледате, ова е најсовршената молитва и најголемата жртва што можеме да ја принесеме за нашите најблиски кои заминале за Бога.

Старец Тадеј Витовнички