Неделата на простување

Неделата на простување

Во последната недела пред Великиот пост, Неделата на простувањето, Црквата нè потсетува на Адамовото прогонство за да нè научи на покајание. Последиците од неговиот егзил продолжуваат да нè ужаснуваат: целата историја на човештвото е исполнета со тага, неправда, трагедија, војна и катастрофа. Но, речиси е невозможно да се почувствува сета трагедија на настанот што ги родил со еден напор на умот и срцето.

Овој пад на човекот може да се разбере само на примерот на нашите сопствени падови. Адам падна еднаш, но секој од нас паѓа секој ден. Дури и тој што ја чувал верата во Црквата уште од детството, ја гледа оваа слабост. Во нашите души живеат страстите, тоа Црквата го нарекува првороден грев, расипување на душата и телото.

Невозможно е да се ослободите од овие страсти, целосно да ги надминете. Можеме само да ги врземе, да ги заклучиме, да ставиме затворски чувар за да не бегаат и да не се повредат. Овој чувар сме ние самите, нашата желба да живееме духовен живот, благодатта Божја. Страста не заведува со лажната сладост на гревот, ни дава надеж за подобар живот, ветува утеха, задоволување на нашите потреби. Благодатта ни дава сила да дејствуваме, да живееме духовен живот, да бараме добро, да ги сакаме ближните, да им простуваме на непријателите. Го соединува човекот со Бога, го очистува, освежува, душата му ја воздигнува во небесниот свет. Страста, пак, е еден вид анти-милост на ѓаволот, бидејќи ни дава и енергија и сила да дејствуваме. Во име на љубовта, заснована на страста, за која пее запалениот свет, луѓето прават глупости за кои се зборува во литературата и киното. Многу книги нè учат како да се збогатиме, да постигнеме слава и успех.

Целиот живот на човештвото е проникнат со страсти и вечна борба против нив. Ако конечната победа над нив е невозможна на овој свет, што можеме да направиме? Приказната за луѓето од Северна Америка вели дека во еден човек постојано се борат два волци - едниот е бел, а другиот црн. Белиот волк е добрина, љубов, милост и правда. А црниот волк е предавство, суровост, злоба, лага. Од овие два волци, победник ќе биде оној кога човекот ќе се нахрани. Има многу значење во оваа приказна. Не се борат волците во нас, туку Бог и ѓаволот. Но, ние сме судиите во оваа борба. Избираме една или друга страна. Не е доволно да го нахраниме белиот волк, не смееме да го храниме волкот на нашите страсти.

Со влегувањето во Великиот пост, се сеќаваме дека неговата примарна цел е нашето покајание и поправање, а првиот чекор кон таа цел е да ги препознаеме гревовите и да им простиме на ближните. Учиме да простуваме како што нè научи Самиот Спасител: Ако го донесеш својот дар пред олтарот, а таму сети се дека брат ти има нешто против тебе, остави го твојот дар таму пред олтарот. , и оди прво да се помириш со својот брат; тогаш дојди и принеси ја својата жртва (Мт 5:23-24).

За да ни биде простено, мора да им простиме на другите. Начинот на кој се однесуваме со нив може да биде начинот на кој Бог ќе се однесува со нас. За време на Великиот пост често ја кажуваме познатата молитва на свети Ефрем Сирин: Помилуј ме, слугата Твој, со духот на целомудрието, смирението, трпението и милосрдието. Тоа нè потсетува на едноставните вистини од Великиот пост, кој е време на молитва, стремеж кон добродетел, покајание и, се разбира, простување на ближниот.

Извор: Оптински манастир