ЗАБОРАВИМЕ ДА ЖИВЕЕМЕ МОЛИТВЕНО

 ЗАБОРАВИМЕ ДА ЖИВЕЕМЕ МОЛИТВЕНО

Заборавивме да живееме во молитва.

Не се молиме како што треба, колку што треба.

Нашите животи треба да бидат исполнети со молитва.

Молитва во заедничко богослужение, молитва насамо.

Без молитва нашата борба ќе биде пренасочена, искривена, задушена. Преку молитвата ние духовно дишеме.

Можеме да зборуваме за Бога, да го проучуваме Неговото слово, да правиме различни активности во Неговата Црква, но без молитва остануваме во недостиг.

Затоа, ајде да посветиме лично време за да бидеме со Бога.

Ние и Тој.

Без одвлекување на вниманието.

Да ја кажеме „желбата“ тивко и цврсто.

И колку повеќе заминуваме, толку повеќе ќе бидеме мирни.

И колку повеќе склучуваме мир, толку повеќе ќе стекнуваме јасност на духот.

И така подобро ќе ги разбереме Божјите работи. Ќе созреваме духовно. Ќе сфатиме кои сме и кои можеме да станеме. Подлабоко ќе се покаеме…

Молитвата е потреба на душата.

Без неа, душата гладува и на крајот духовно умира.

Како што на телото му е потребна храна за да се одржи и да цвета, така и на душата и е потребна молитва за да се одмори, да расте, да се освети.

Многупати луѓето бараат молитви од свештениците. И свештениците како татковци ќе ги прават. Но, дали овие луѓе кои бараат молитви од другите, самите се молат? дали паѓаат на колена велејќи „Господи Исусе Христе, помилуј ме“?

Добро е да бараме од другите да се молат за нас, но прво е да се молиме самите.

Без лично време посветено на молитвата, ќе останеме без допир со големите дарови што се откриваат во тие моменти.

Без избрзани молитви...

Да побрзаме да ја започнеме нашата молитва, а не да ја завршиме набрзина.

Архимандрит Павлос Пападопулос