Трпение во тагата...

 

Трпение во тагата

Не треба да се држиме за ништо земно, само за Господ. Ние сме туѓинци и преселници на земјата и затоа мора да се трудиме секогаш да бидеме подготвени за нашиот премин во вечноста.

Не го знаеме денот и часот на нашата смрт. Напишано е: Каде и да те најдам, таму ќе те судам. За да не очајуваме, мораме секогаш да бидеме во искушение.

Искушението е портата кон Царството Небесно. Како што денот се менува со ноќта, така во нашиот живот наизменично се менуваат тагите и радостите. Навистина, не секогаш има радости или секогаш таги. Почивај во радости, додека нема таги.

А после радостите, не плашете се. Очекувајте неволји и храбро поднесете ги. Колку повеќе таги, толку повеќе спас. Честопати самите бараме таги.

Подобро е со простодушност на срцето да се предадеме на волјата Божја, додека тешко е да се фати Крстот што ние самите сме го следеле. Многу често Господ ни испраќа таги поради нашите гревови, но веднаш ја помилува секоја душа што се кае.

И на праведниците им се случуваат невољи: Многу се невољите на праведниците и Господ ги излева од сите нив“. Преку невољи Господ го воспитува човекот за вечен живот.

Преку таги и тешкотии се добива Божјата милост, благосостојба и благодат. Благодатта Божја не се вкорени таму каде што има смеа, раскош, џагор, озборување, мрзеливост, непријателство, завист, злоба и останатите вообичаени слабости.

Еден старец, кој и самиот живеел во постојани таги и неволји, се трудел пред сè да ги утеши тажните и болните.

Иако неговите духовни чеда живееле во различни градови и села, тој им испраќал нешто за да ги утеши: поздрав и опомена, или погодно, свето масло, или некаков подарок или хартија со некоја молитва или духовни стихови.

Еднаш му рече на еден од своите духовни чеда:

Утеши ја особено Анастасија.

Навистина, во тоа време Анастасија, неговото духовно чедо, тагуваше со тешко срце.

Немаше по кој да испрати порака, белешка до нејзиниот Старец и да ја изрази нејзината тага. Таа достигна очај, не можеше да ја надмине својата тага.

И одеднаш, по некоја случајност добива од старецот подарок и кратка песна:

О, драга моја, не плашете се

од страдање и лишување.

Не плашете се од овие бесни бранови.

Не плашете се кога бурите

на секојдневните сомнежи

ќе ви го скршат монолитот.

Неколку пати со солзи радосници ги прочита и препрочита овие стихови. Тоа инспирираше мир во нејзиното срце, нејзините мисли се променија, тагата исчезна и Крстот на нејзиниот живот изгледаше многу лесен.

Од книгата: „Старец Савва Утешителот"