Патување со болните, со лудите, со грешниците...

 Патување со болните, со лудите, со грешниците...

Многу двоумење...

Други не сакаат да одат на исповед, други полудуваат од утринското будење за Црква, постот изгледа како планина додека диетата за плажа е ветре. Гледаш свештеник на улица и сакаш да поминеш на спротивниот тротоар. Гревот на сидро те сака во нејзиното пристаниште.

И сето ова зошто?

Не сакаме да го оставиме гревот. Ние го  сакаме. Сладок е пијалакот на гревот што пее песна. Не сакаме да ја оставиме, заедно сме со години, ни се допаѓа овој брак. Сега станавме едно. Секој што оди да ја допре, макар и да е проповед, стануваме диви, логично. Сето ова не контролира нас. Го гледаме Распнатиот и плачеме на Велики четврток, но не сакаме да го направиме следниот чекор. Овој поглед на Крстот не контролира, но ние сме слаби да влеземе на патот на исцелување.

Гревот е како љубовницата која те уценува да го растуриш бракот ако зборуваш (исповедаш). Доаѓаш во храмот, едноставно палиш свеќа и со наведната глава си заминуваш, ни Светителите не можеш да ги погледнеш во очи, затоа што ситуацијата ти се рефлектира и не сакаш, се срамиш, но остануваш таму. Правата што и ги дадовте се многу. Тешко ви е. 

Кога сте навикнати да бидете во вашата затворска ќелија, вашата слобода изгледа како болест.

А Христос доаѓа во твојот живот и низ разни ситуации ти шепоти, дека не сакаш да бидеш тоа што си, дека овој затвор во кој живееш не е твоето вистинско место. Многу пати Тој ви зборува со болка, бидејќи тоа е единствената ситуација во која можете да Го слушнете.

И одеднаш е време за донесување одлуки.

Ако кажете да на Неговата покана, тогаш како што велеа светителите, љубовта кон гревот избледува и се топи пред да започне љубовта кон Младоженецот и исцелението.

Во црквата ова го нарекуваме покајание, патување со Христос на чело, исцелување го нарекуваме Светост и преобразба во Христа. Рецептивноста ја нарекуваме опција. И чувството на промена го нарекуваме допир на Благодатта. Христовиот шепот го нарекуваме Откровение.

А ти си болен, но прв повикан да седне на маса и ти си почесен човек.

Трпезата е Света Трпеза. Домаќин е Христос кој ти зборуваше и ТИ си почесната личност.

Оној што седи во клупите и може да му се потсмеваат што се меша со старици и озборувања, но ти веќе си на друго место. Го гледаш гревот и се одвраќаш од него и наеднаш слушаш како се отвора вратата на Царството Небесно и некој те кани да поминеш низ...

Овие работи се случуваат внатре во Црквата, таму со болните, со лудите, со грешниците...

Добра борба, ти си член на Неговото тело. Не заборавајте го.  

Отец Спиридон Скутис