Кажи ми каква причина ќе му дадеш на Бога!...

 

 Кажи ми каква причина ќе му дадеш на Бога!

Кажи ми, каква причина ќе му дадеш на Бога што ги облекуваш ѕидовите, а не луѓето?

Вие што облекувате животни и сте рамнодушни кон парталите што ги носи вашиот ближен?

Вие што ја расипувате храната и не ја давате на гладните?

Дали ги гледате тие ѕидови како се рушат со текот на времето, а чии урнатини никнуваат низ градот како кубиња што се издигнуваат од водата? Кога биле изградени, богатите се грижеле за ѕидовите и не се грижеле за сиромашните.

Па каде отиде нивната грандиозност?

Каде отиде тој што се гордееше со оваа величественост? Гледате ли како се рушат и пропаѓаат како замоците што децата ги градат во песокот за да си играат? А мртвиот плаче во адот за животот што го поминал во залудни работи. Имај голема душа.

Ѕидовите, мали и големи, ја вршат истата работа.

Кога ќе влезам во куќата на човек со невкус и новопечен богаташ и ќе ја видам удавена во украси, знам дека овој човек нема ништо повредно од она што се гледа и дека го краси неживото додека ја остава душата неукрасена.

Кажи ми за која потреба најдобро  служат луксузните кревети или маси, фотелји и кочии а парите да не одат кај сиромашните, кои илјадници просат пред вратите со срцепарателен глас?

И одбиваш да дадеш, затоа што велиш дека немаш доволно за сите нив.

И додека твоите усни пцујат, раката те издава. Зашто твојата рака те разочарува, плачеш без да зборуваш, така што врз неа свети врзувањето на прстенот.

Колку луѓе може да спаси вашиот прстен? Колку домови кои се изгубени би ги натерале да станат?

Еден од вашите гардеробери може да облече цел град кој трепери од студот. А ти седиш и ги бркаш кутрите беспомошни, без да се плашиш од Бога кој ќе те суди.

Не дадовте сочувство, нема да добиете сочувство. Не ја отворивте вратата, ќе ве избркаат од Кралството. Леб не дадовте, вечен живот нема да добиете.

Свети Василиј Велики