При Неговото второ доаѓање, Господ нема да не праша во какви времиња живеевме, туку како се однесувавме кон нашиот ближен!...

 

При Неговото второ доаѓање, Господ нема да не праша во какви времиња живеевме, туку како се однесувавме кон нашиот ближен!

Без милост и чувствителност кон другите, нема да се спасиме.

Патријархот  многупати одбивал да си ја земе платата и се задоволувал со пензијата што ја имал како поранешен Рашко-Призренски Епископ. Сам си ги поправал алиштата и обувките... Му останале пари од малата пензија која ја давал на сиромашните и во други добротворни цели. Некои велат дека кога архиереите побарале зголемување на платата во 1962 година, владиката Павле изненадено рекол: Зошто да има зголемување дали ние можеме да го потрошиме она што го имаме?

Кога еднаш, во годините на неодамнешните војни, од својот стан во Патријаршијата видел на улица група бегалци мокри, слегол и ја отворил големата дабова врата на Патријаршијата и ги покани да влезат да бидат заштитени од дождот. Кога колегите му забележале дека постои и можност да влезе некој со неволја  тој им одговори:  Како да спијам таму горе на топло, додека овие деца се мокри надвор?

Кога би можел да стигнам, Воскреснатиот Бог е мој сведок, би застанал пред храмовите, болниците и пред луксузните места за приеми и модни ревии и лично би побарал милостина за нашите сиромашни браќа и деца. Секој од нас треба на активен начин да ги засрами сите тие наметливи предности што ги има на толку јавни места, а не само да се скандализира и очајува, бидејќи бесрамноста владееше околу нас.

Тој во писмото во 1992 година напиша: Ние го доживуваме страдањето на секое човечко суштество како наше. Затоа што секоја човечка солза, секоја физичка или душевна болка е братска солза, братска рана и братска крв.

Тој рече: Во духовната темнина на светот, ние мора да станеме светилки што светат, за да можат луѓето да ги видат нашите добри дела и да го слават нашиот небесен Отец. Сведоштвото за вистинитоста на Евангелието се дава секој момент. …

Се случува понекогаш, особено оние кои не веруваат во Бог, да не предизвикаат покажи ми го Бога и ќе поверувам. Тие не сфаќаат дека огледалото и очите низ кои може да се види Бог е неговото срце. Колку нечисто мора да биде срцето на сите нас, колку помрачено од гревот, за да не може да се одрази на него Семоќниот и Седобриот Бог!

Како патријарх, тој неуморно го посетуваше својот долготрпелив Православен народ, кој беше во егзил, во болници, во бегалски кампови и за се беше голема утеха во верата и надежта. Тој протестираше за Христа и проповедаше милосрдие, мир и љубов. Во најтешките денови од војната, тој проповедаше во корист на мирот и вистината, осудувајќи го секое злосторство и особено за уништувањето и сквернавењето на Светите Храмови. Секогаш им велеше на сите и истакнуваше:  „Ајде да бидеме луѓе!“.  „Имаме обврска“ , извикуваше,  „и во најтешка ситуација да се однесуваме како луѓе и нема никаков национален или личен интерес што може да биде изговор да не се биде човек“!

При Неговото Второ Доаѓање, Господ нема да не праша во какви времиња сме живееле, туку како се однесувавме кон нашиот ближен!

Не зборувајте со луѓето за Господа ако не сакаат да слушнат за Него. Живејте како Господ и ќе ве замолат да дознаете..

Православието  е вера препознаена по начинот на кој го живееме, постапуваме и се однесуваме. Православието е начин на живот. 

Патријарх Павле