Самољубие, мајка на злото...

 

Самољубие, мајка на злото

Оној што се плаши од телесните болести, не ја достигнува мерката на своите физички способности, ниту може да ги стекне доблестите - но ако се обрати кон Бога во сите негови трудови, Бог има моќ да го упокои.

Зашто, ако Гедеон не ги скршеше стомните, немаше да може да ја види светлината на светилките (Суд. 7:20). Така и човекот, доколку не го презира телото, нема да може да ја види светлината на Божеството.

Пазете се од мајката на злото самољубието, која е неразумна љубов кон телото.

Од ова се раѓаат, навидум разумни, првите и страсни и најопшти помисли, односно на ненаситноста, среброљубието и суетата, кои се формираат земајќи повод од неизбежната потреба на телото, и од нив повторно е целата листа на зло родена.

Затоа е потребно да се биде внимателен и да се бориме со тоа со голема будност. А кога ќе исчезне самољубието, со неа исчезнува и се што се раѓа од неа.

Страста на самољубието предизвикува монахот да го сожалува своето тело и да му дава храна над она што се претпоставува дека е снисходливо, за да може да се управува со него, и така полека се оддалечува и паѓа во бездната на самољубието; во световното, од другата страна, се потчинува да води сметка како да ги задоволи неговите желби.

На самољубието и се спротивставуваат љубовта и воздржаноста. Кој има самољубие, јасно е дека ги има сите страсти. Никој не го намразил своето тело, вели апостолот (Еф. 5:29), туку го стврднува и го користи како роб (1 Кор. 9:27), обезбедувајќи му ништо друго освен храна и облека (1 Тим. 6: 8), и од оние работи што и се потребни за да живее.

На тој начин човек ја сака бестрасно и ја негува како слуга на Бога и се грижи за неа да и го дава само она што ги лекува нејзините потреби. Се разбира, кого некој го сака, тој доброволно се грижи за него.

Затоа, ако некој го љуби Бога, тој сигурно доброволно ќе ги прави работите што му угодуваат. Ако го сака телото, ги прави оние работи што му угодуваат на телото. Бог сака или љубов, или мудрост, или теорија или молитва.

Телото сака ненаситност, или разврат, и што и да се зголемат овие две страсти. Затоа оние, кои живеат по телото, не можат да Му угодат на Бога (Рим. 8,8), Оние, пак, кои се Христови, го распнаа телото свое со страстите свои и похотите (Гал. 5:24).

Ако умот се сврти кон Бога, тој го има телото за свој роб и не му обезбедува ништо повеќе отколку што му е потребно за да живее. „Но, ако се сврти кон телото, тој им робува на страстите и се грижи секогаш да ги задоволува своите зли желби.

Свети Максим Исповедник