БЕСЕДА НА ДЕНОТ НА СПОМЕНОТ НА СВЕТИ АНТОНИЈ ВЕЛИКИ

 БЕСЕДА НА ДЕНОТ НА СПОМЕНОТ НА СВЕТИ АНТОНИЈ ВЕЛИКИ

Денеска го славиме денот на преселувањето во небесните манастири на големиот подвижник, основоположникот на монашкиот живот - Свети Антониј Велики.

Животот на големиот Антониј беше толку исполнет со разни чудесни појави што ние, понекогаш читајќи го неговиот живот и житијата на други древни светци како него, се чудиме колку нивниот живот се разликувал од нашиот сегашен живот.

Понекогаш тоа ни дава причина да веруваме дека во тоа време живееле некои луѓе кои биле особено надарени од природата, посебни Божји избраници, предодредени од Бога од вековите да бидат садови на Неговата благодат.

Понекогаш ни се чини дека нивното време било некако посебно - време кога Господ бил подарежлив со даровите на Духот и, како без мерка, ги излеал врз секој христијанин.

Размислувајќи вака, ги забораваме зборовите на апостол Павле, кој рекол дека „ Исус Христос е ист вчера и денес и засекогаш“ (Евр. 13:8).

Забораваме дека древните светители по природа беа исти луѓе како јас и ти; и тие ги имаа истите слабости што ги забележуваме во себе: и тие доживеале глад, исто како нас; сакаа и да спијат; нивното тело беше изложено на истите болести на кои сме изложени јас и ти.

Бог нема пристрасност. И сега го слушаме истиот Божествен глас што го слушна Големиот Антониј, го слушна војводата на големите подвижници и светители што го следеа, а идните генерации христијани што ќе дојдат по нас ќе го слушнат: „ Ете, стојам пред вратата и чукам. Ако некој го чуе гласот Мој и ја отвори вратата, ќе влезам при него и ќе вечерам со него, и тој со Мене; На оној, што победува, ќе му позволам да седне со Мене на Мојот престол, како што и Јас победив и седнав со Отецот Свој на Неговиот престол.“ (Отк. 3 :20,21).

Нашиот Господ Исус Христос го создаде овој видлив свет заради нас; заради нас Тој слезе од небото, станувајќи човек како нас; во страшни страдања, Тој ја пролеа Својата Божествена крв за нас на Крстот за да ни даде такви придобивки што не можеме ни да ги замислиме на земјата.

Затоа, веројатно нема поголема тага на небото или на земјата од тагата од сознанието дека христијаните ги занемаруваат оние неискажливи дарови на кои се повикани да бидат наследници.

Токму таа тага го зафати срцето на Свети Антониј кога еден ден неговите ученици, гледајќи со каква голема ревност безбројните монаси кои се труделе во пустината, го прашале: „Оче! До кога оваа ревност за добродетелите на кои ние и сето ова мноштво монаси, речиси без исклучок, толку внимателно ќе се придржуваме?“ Тогаш Светителот, воздивнувајќи и пролевајќи обилни солзи, им објави страшно пророштво за состојбата на христијанството во следните времиња; дека тесниот пат на доблеста многумина ќе го напуштат, поради што многумина ќе ги следат склоностите на својот ум и тело.

Сепак, додаде тој, на позадината на ова општо отпадништво, меѓу христијаните од тоа време, некои ќе бидат многу подобри и посовршени од нас: затоа што поблажен е оној што можел да згреши - а не згрешил, да прави зло - а не го направил, од оној што имаше пред очи безброј примери на подвиг, со кои изгледаше неволно привлечен кон доброто.

Овие зборови на светителот Божји се извор на голема утеха за нас. Тоа значи дека ние, во нашата сегашна ситуација, иако звучи смело, можеме да се искачиме на истото ниво на совршенство како Антониј Велики! Тоа значи дека и со сегашното видливо осиромашување на даровите на Духот, ние имаме можност да му ја докажеме на Господа нашата љубов кон Него, а Господ ја очекува оваа љубов од нас.

Има една епизода во животот на Свети Серафим Саровски кога Богородица му се јавила и му открила дека мачеништвото е сè уште можно, само во поинаков облик; Ако поранешните маченици страдале отворено, тогаш сегашните страдаат тајно, со разни таги на срцето, а нивната награда ќе биде иста како онаа на старите.

Секое време е дадено по Божја промисла некакво страдање. Знаејќи го тоа, секогаш ќе се сеќаваме дека нашите навидум мали дела и страдања заради Христа, кои ги поднесуваме во секојдневниот живот, во нашата сегашна ситуација во Божјите очи добиваат поинаква вредност отколку во старите времиња. Ова е големата Божја милост кон нас.

Да се потсетиме на зборовите на Свети Антониј Велики :„Да веруваме во нашиот Господ Исус Христос со сето свое срце и да живееме според Неговите заповеди и Тој ќе не помилува во Своето царство кога ќе го напуштиме патувањето што ни е одреден во овој свет“. 

Амин.

Извор: https://www.optina.ru/