Како „средбата“ на агент на КГБ со неговиот роднина Свети Теофан Затворник го натера да го запознае Бога и да му го промени животот!...

 

Како „средбата“ на агент на КГБ со неговиот роднина Свети Теофан Затворник го натера да го запознае Бога и да му го промени животот!

 Оваа неверојатна приказна ја открил поранешен вработен во Советските специјални служби, кој целиот живот го живеел во странство. Сега е во пензија и редовно оди во Црква, се исповеда и се причестува, вели отец Александар Дјаченко и продолжува:

  Во 1988 година, во Русија беше прославена големата годишнина од христијанизацијата на Русите. Перестројката овозможи да се зборува за Милениумот на крштевањето речиси низ целата земја. Да не дојдеше тогаш Перестројка, оваа прослава немаше да допре многу луѓе...

Во јуни истата година се одржа месниот Црковен собор, единствен настан за оваа сезона – прославување на девет нови Светители. Беше уникатно затоа што последен пат вакво нешто се случи во 1916 година. Комунистичкиот режим вети дека ќе изгради комунизам во земјата и ќе му го покаже на народот „последниот свештеник“, па не можеше да дозволи никаква прослава. На крајот на краиштата, ако се празнувале нови Светители, тогаш Црквата е жива.

Покрај претставниците на Советот присуствуваа и членови на странски мисии, меѓу кои и претставници на католичката и протестантската деноминација. Имаше и тричлена делегација од нордиските земји. По пристигнувањето, службата му ја довериле на водич-преведувач, офицер на КГБ, кој ги придружувал насекаде. Тој беше присутен дури и на седниците на Соборот, кои се одржуваа во Светата црква Света Троица во Свети Сергејовата Лавра.

Го познавам сите овие години, рече човекот што ја откри оваа приказна, и денес сме парохијани на истата Московска Црква. Вака се обрати во Бога...

 За време на Богослужбата, во храмот беа поставени големи икони на новите Светители за заедничка Богослужба.

 Оттука натаму, нарацијата ја продолжува водичот-преведувач тогаш офицер на КГБ кој ја придружуваше скандинавската делегација:

Една од деветте икони беше поставена токму пред нас. На него е прикажан подвижник-монах со икона на Богородица на градите. Со десната рака благословуваше, а во левата држеше книга. Не знаев кој е, но гледајќи внимателно, прочитав:  Свети Теофан Затворник

 Иако погледот на Светителот беше малку настрана, ми се чинеше дека гледа директно во моите очи. И колку и да се оддалечив од него, нашите очи повторно и повторно се сретнуваа. Знаев дека меѓу моите предци има свештеници и монаси. Во тоа време не верував во Бог - никогаш не сум се интересирал за такви работи. Освен тоа, бев службеник за државна безбедност и таквиот однос со Бог може да ја доведе во прашање мојата кариера, така што моето семејство никогаш не разговараше за ова прашање.

За време на паузата ги замолив луѓето што ги придружував да ми кажат за Свети Теофан.

„Ох“, ми рече еден од нив, имаше еден голем подвижник, наш современик, кој го избра древниот подвиг на осаменоста и продолжи да ми раскажува повеќе за овој Светител.

 По ручекот, повторно го погледнав ликот на Светиот и знаејќи за неговиот живот, замислив дека моите верни предци веројатно ќе личат на него. Би било интересно да се видат нивните лица. Баба ми имаше зачувано неколку стари, предреволуционерни фотографии за кои мајка ми сигурно ќе знаеше нешто.

 Вечерта, откако се вратив дома, им се јавив на родителите. Мама го зеде телефонот и почнав да ја прашувам за нашите предци кои беа свештеници пред револуцијата и прашав дали има фотографии.

Изненадена сум, одговорила мајка ми, нашите предци никогаш порано не те интересирале, а денес одеднаш почна да прашуваш за нив. Што се случува?

Тогаш ѝ кажав дека јас сум во Лаврата и моето инсистирање цел ден да ја гледам иконата на Свети Теофан и дека поради некоја причина сакам да дознаам повеќе за нашите предци. Таа молчеше.

Мамо, зошто молчиш? Дали ме слушаш?“, ја прашав.

Те слушам, рече мајка ми..., и не ми се верува, бидејќи ти си сине мој внук на Свети Теофан. Се чини дека нашиот Свет предок те најде сам и цел ден те гледаше во очи!