Затоа ѓаволот се труди да го спречи човекот да се покае...

 

Затоа ѓаволот се труди да го спречи човекот да се покае

Покајанието ги отстранува сите гревови. Имаме две реалности: едната е љубовта Божја, другата е грешноста на човекот.

Ве прашувам: кое од двете е поголемо? Нашите гревови, какви и да се, се сигурни и конкретни. Божјата милостина е бесконечна, неизмерна. Свети Јован Златоуст, за да ги утеши грешниците, го дава примерот на јагленот. Имаш запален јаглен. Те пали. Но, ако го фрлите овој јаглен во морето, кој ќе победи, морето или јагленот? Секако морето. Ќе се слушне чуф и ќе исчезне запалениот јаглен.

Јагленот, кој го троши нашето спасение, е грев. Каква болка!  Одвојте време за спасување со исповедта и фрлете ја во океанот на Божјата љубов. Веднаш јагленот на твојот грев ќе се изгасне и ќе исчезне. И ако ми кажеш дека немаш јаглен, но имаш многу гревови што те горат, ќе ти кажам и дека Божјата милост не е само море, тоа е океан, тоа е нешто бескрајно поголемо. Морето и океанот имаат некаква мерка, некои граници, некои крај. Но, Божјата милостина е неизмерна, неограничена, бескрајна.

Затоа ѓаволот се труди да го спречи човекот да се покае.

Небесниот Отец нè дисциплинира да не очајуваме, туку да се покаеме и да се исправиме.

Болката ја прочистува душата, ја прави понизна, добра и така се поставува теренот за Божествената посета.

Сите наши таги се испраќаат без никакво сомневање за исцелување на нашите болни души.

Со трпение во страдањето ја вршиме волјата Божја. Кој трпи искушенија, во која било форма, си става лек на душата.

Покајанието има голема моќ. Го зема јагленот и го претвора во дијамант…

Го зема волкот и го прави јагне. Го зема дивјакот и го осветува. Го зема крвожедниот разбојник и го прави првиот жител на Рајот.

Токму затоа што покајанието има таква моќ, затоа ѓаволот се труди да го спречи човекот од покајание.

Ова ги објаснува приговорите на многу луѓе на покајание и исповед

Старец Ефрем Филотејски и Аризонски