Но, колку долго треба да го чуваме Христос во егзил?

Но, колку долго треба да го чуваме Христос во егзил?

Но, да речеме дека е најавено Христовото доаѓање, а ние потоа подлабоко размислуваме. Пред Христовиот поглед излегуваат на виделина сите тајни, се отвораат печатите и под Неговите чекори воскреснува целата историја на светот од неговото основање до денес. И Христос ќе ги види со нас гревот и крвта на секој лакт на земјата, дури и ако е покриена со блескав тротоар.

Ќе се сетевме да му фрлиме цвеќе и да му поставиме тепих да оди по него. Но залудно, така правеа во Ерусалим, кога Христос влегуваше, а Христос остана рамнодушен кон нив.

Денес. Дваесет века потоа повторно да го дочекаме Христос како деца, со цвеќиња и цвеќиња? Но, зарем не можевме да му донесеме чисти срца, супериорни духови, добри дела како зрели луѓе?

На приемот треба да го поздравиме со една изјава, една и единствена. Што би го усреќило: „Господи, во нас нема пролеана крв на невини и нема гревови и разбојници“.

Но, тоа не можевме да го направиме без да лажеме, а кој се осмелува да лаже пред Него, кој не само што ја знае, туку и ја гледа вистината?

Дали ќе му изградиме триумфални капии? Каква бедна мисла во однос на Христос. Триумфалните капии се направени за оние кои можат да поминат под нив. Но, зарем Христос не е повисок од највисоките триумфални капии? Носителите на земната слава бараат триумфални капии, додека Христос е носител на небесната слава. Сводот е за Него достојниот триумфален лак.

И ќе свртиме десно и лево барајќи куќа каде што можеме да го претставиме Христос. Куќата треба да биде украсена со чисти срца и супериорни духови и добри дела. Каде може да се најде таква куќа? Има куќи полни со досадни и шарени срца, плитки духови и тажни дела. Каде да се најде куќа полна со оние што Христос ги сака?

И тогаш кој ќе излезе и ќе застане пред лицето на Христос? Пред земните цареви и кралеви доаѓаат богатите, воините и свештениците. Па дури и се расправаат кој ќе им застане најблиску до нивните величества.

Но, пред Христа никој од нив не би побрзал да трча. Наместо тоа, тие би туркале назад и барале место што е можно подалеку и скриено од Неговите очи.

Зашто, кој може да издржи поглед чист како изворите на Алпите и огнен како молња во темните облаци?

И тогаш кој ќе му подаде рака да се ракува со Христос во името на сите?

Кој има толку чиста рака што се осмелува да ја фати раката на Синот Божји?

Кој има доволно силна рака да го фати Христос, а целото тело да не му се тресе како да го удрила електрична струја?

„Да ги ставиме децата на прво место! Тоа е она што може да мислите.

Но, и тоа не би вредело. Пред две илјади години Христос ја наоѓал радоста само кај децата. Денес сака да види зрели луѓе, со кои би се радувал како што тогаш се радувал со децата.

И ќе ни беше срам. А срамот ќе ни ги обземе душите поради неверојатната сиромаштија на светот. И би биле лути на луѓето и на самите себе, на оние што одат напред и на оние што одат позади.

И стегајќи ги рацете со наведнат поглед и наведната глава, викавме: „Господи, не доаѓај кај нас, ништо не е подготвено за Твојот прием! Ние сме сиромашни и грешници“.

Но, колку долго треба да го чуваме Христос во егзил?

Но, зарем оваа земја не е повеќе Негов дом од нашиот?

Но, зарем Тој не е поблиску до Бога, домаќинот на светот, од нас?

Да не сме премногу дрски кога се преправаме дека сме газди во туѓа куќа?

Куќата од која го избркавме домаќинот и Неговите најмили и најблиски?

Христос е најомилен и најблизок до Бога Отецот.

Кој е Христос? Кој е тој човек, за да му сметаме после дваесет века?

Без Него, светот повторно би се вратил во исконскиот хаос. Кога злото се закани да ја наруши рамнотежата на светот и да фрли сè во темнината на хаосот, се појави човек, испратен од Бога, хранет од земјата, занемарен од луѓето, кој се појави како Божји Син, моќен на зборови и моќен во работи .

Тој дојде меѓу Својот народ, но Неговиот народ не Го прими, туку Го презре и Го фрли. Сепак, Бог од фрлениот камен го направи темелот на целата човечка историја. (1. Петрово 2, 7).

Овој човек не беше како другите луѓе, кои се однесуваа робски кон себе и еден кон друг. Не, ова беше единствениот слободен човек што одеше по земјата; Тој се однесуваше татковски со добрите и деспотски со лошите. На овој свет не се однесуваше како потстанар, туку како вистински домаќин во својата куќа.

Закупецот е заинтересиран само да се насити и да ја згасне жедта, дури и ако сите останати околу него се гладни бидејќи на оној што го закупува просторот не му е грижа дали куќата ќе остане или ќе се уништи. За него главната работа не е да се уништи себеси. Но, домаќинот се грижи за целата куќа и за сите луѓе во куќата и за нивната благосостојба, повеќе отколку за себе.

Свети Николај Велимировиќ