Со новата година стануваме пореални, а не поконвенционални...

 

 Со новата година стануваме пореални, а не поконвенционални

… Долгите години се дар од Бога, но монасите не ги гледаат како нешто добро – тие само ги доживуваат во нивната осамена состојба. Постарите монаси живееле уште подолго.

Нашата генерација има подобри услови за живот, но се констатира и потврдува дека колку повеќе се грижи за своето здравје, толку е послаб и пократко живее.

Новото јас [новата година] нема никаква врска ниту со добрата што светот ги посакува. За нас новата година е, така да се каже, една година помалку во животот.

Тоа значи дека не старееме, туку стануваме помали за една година, со тоа што сме поблиску и поблиску до гледање на Бога лице в лице.

Нашата сопствена радост и мерење на времето зависи од нашиот однос со Бог и неговото присуство во нашите животи.

Како што Бог постојано сведочи за себе, не постои човек кој, проучувајќи ја својата историја или своето срце, не разбира колку е близу Господ.

Господ се покори да нè направи соучесници на неговиот живот, затоа влегувајќи и излегувајќи со него во нашиот живот.

Господ стана составен дел од нашите животи.

Бог нè создаде за да можеме да го задржиме.

Затоа, никогаш не можеме да се созерцаваме себеси без Бог во нас, не само со нас.

Ние не сме канали во кои Бог некако енергично влегол, туку стануваме богови.

Ние навистина живееме, во зависност од тоа колку сме учесници во  ожественото присуство, Божествената енергија, Божествениот живот.

„Ти го испраќаш својот Дух и тие се градат“, вели Псалмистот. Бог еднаш ни го испрати својот Дух и оттогаш тој остана близок, заедно, би рекле, заедно со нашето сопствено постоење.

Затоа живееме, не носејќи го Бога, туку самите сме богови.

Бидејќи сме едно со него, ние постоиме и стануваме она што е Бог.

Затоа, новата година нè потсетува на снисходливиот и обрежаниот Бог, Оној што се роди во секој поглед сличен на нас, Бог што стана бебе, осум дена, дванаесет години, триесет години, стана она што станавме .

Бог е содржината на нашето време, како што ќе биде и на нашата вечност.

Затоа можеме да кажеме дека со новото време - каков конвенционален термин за човечки живот!- стануваме пореални, а не поконвенционални.

Старец Емилијан Симонопетриски