Господ не вели „покајте се“, само еднаш, туку „покајте се“...

 

Господ не вели „покајте се“, само еднаш, туку „покајте се“

 „Покајте се“ не од страв, ниту од помисла или други побуди, социјални, патолошки итн., туку од радосниот факт што Царството Божјо дојде во нашиот свет и Христос е веќе присутен, „среде нас“, и ние сме повикани да се сретнеме со Него.

 Покајанието не е усогласеност со правилата на општествениот морал, тоа не е чин што едноставно ја смирува совеста. Тоа е шокантна средба со Христос. Оваа егзистенцијална средба има за последица целосна реорганизација и регенерација на човекот: промена на духовната ориентација, промена на мислењето, мислите, расположенијата, желбите, намерите и мотивациите во однесувањето. Вистинска „нова креација“, нова креација. 

Во Црквата покајанието е начин и правило на животот до крајот. Борба против лудилото. Совршенството во сегашниот свет е недостижно. Затоа Господ не вели „покајте се“, само еднаш, туку „покајте се“, што значи дека покајанието мора да биде континуирано. Вечното покајание е, според Свети Јован Лествичник, „знак на простување на гревовите“, бидејќи очигледно е завршено со исповед.

 Заедно се каеме за тага и радост. 

 На тага за признавањето на човекот како мерка на сите нешта, за погрешното толкување на светот и животот, за рамнодушноста кон болниот брат, за толеранцијата на неправдата, за времето што го изгубивме далеку од Бога во далечната земја ( Лук.15,13), за бесцелно талкање во области на утописки идеологии. 

 Но, и ние се каеме со радост, бидејќи постојат уверувањата на Господа Исуса Христа: „Не дојдов да ги повикам праведниците, туку грешниците на покајание“ (Матеј 9:13), „Дојдете кај мене сите што се трудите и сте обременети и јас ќе ве успокојам“ (Матеј 11,28) 

 На крајот на краиштата, Црквата не е заедница на фарисеи, туку Црква на покајани грешници, блудници, митници, проститутки и поранешни одрекувачи на Христос и прогонувачи и злоставувачи на Него. Благодатта на покајанието ја зграпчува душата и ја воздигнува кај Бога. Покајанието е „премин кон друга форма на разбирање, кон друг вид на поврзување, супериорно од научното емпириско знаење.

На крајот на краиштата, покајанието води кон самоспознавање и богопознание. Дури би можеле да кажеме дека основата на самоспознанието е богопознанието, а според Свети Софрониј Сахаров: Колку побргу Го видам Бога, моето покајание станува пожестоко, зашто тогаш појасно ја сфаќам својата недостојност пред Него... И ова чудо постојано се повторува низ вековите.

* Од покајанието на Претечата до покајанието Христово. Од книгата на отец Анастасиос Саргентис „Во ехо  на празниците"