Велиш дека се исповедаш, се причестуваш и се молиш.

 Велиш дека се исповедаш, се причестуваш и се молиш.

Велиш дека си човек на Црквата, но на крајот остануваш самиот. Годините минуваат, но ништо не се менува. Честопати можеби сте станале тиранин, па дури и демон за другите. Некаде грешиш.

Некаде можеби сте се одмориле или сте се справиле со вашите демони. Светата Причест влегува во твојата уста, но не влегува во твоето срце.

Ја спушташ главата до петрахејлот за да може Исповедникот да ти ја прочита милитвата за исповед, но не ја спушташ својата себичност во секојдневниот живот. Се молиш со уста, но твоето срце го предаде Христа.

Поентата не е дали признаваш, туку КАКО признаваш

Поентата не е да се комуницира, туку КАКО да се комуницира

Не е важно дали се молите, туку КАКО се молите

Прашањето е вака КАКО, вака….

Прашањето не е ШТО гледате, туку КАКО го гледате. . .

Прашањето не е ШТО гледаат очите, туку КАКО срцето конечно го преведува. . .

Како на крајот стоите пред Бога и луѓето во вашиот секојдневен живот? . . ;

Започнете со тоа што ќе започнете да наоѓате грешки во себе, а не кај другите. .

Кога ќе почнете да гледате доблести кај другите и грешки во себе, нешто добро се случува во вашето срце

Добра борба….

Отец Спиридон Скутис