Доаѓаш во Црквата таков каков што си, но не и да останеш таков каков што си!

За сите болести нема еден лек, ниту иста количина.  Секоја болест бара свој начин на лекување.  Методот на лекување е сличен на историјата на секој пациент.  Многумина играат улога во финалниот третман.

Но, прво и најважно е пациентот кој сака да се лекува.  Ако пациентот не сака, никој не може да му помогне.

Затоа, важно е нашето духовно исцелување да разбере дека сме болни, дека ни треба помош.

И оваа помош можеме да ја добиеме во духовната болница која е Црквата.  Овде секој пациент учествува во заедничка програма за лекување, но во исто време има свој личен распоред кој е договорен со неговиот личен психијатар.

Послушноста на пациентот е важна во овој процес на лекување.  Сè мора да се прави слободно, односно одговорно.

Не може да се зборува за духовно исцелување и да се ослободи од својата слободна волја.  Ништо не се прави со сила.

Значи, поентата е прво да разбереме дека ни треба третман, но и дека не можеме да се излечиме.  Ни треба помош од друго место.  А ова „на друго место“ е Црквата.

Во болницата има место каде се мртви, никој веќе не може да им помогне.  Во Црквата, пак, дури и тие, духовно мртви, можат да Воскреснат, да им се даде нов здив, нов живот.  Затоа што во Црквата нема граници, нема неповратна (судена) ситуација, сè додека човекот сака – макар и мртов – да живее „со Христа во Бога“.

Во Црквата надежта никогаш не престанува, исцелувањето не престанува.  Дури и кога - од разни причини - го газиме нашето „исцелување“ и нашите болести повторно се разгоруваат, нема отфрлање, нема „ослободување“ причина за послушност.  Во Црквата секогаш има снисходење и простување.  Црквата никогаш не им дава „болест“ на болните поради непослушност.  Ако некој си замине, тоа ќе го направи сам.  Само во еден случај Црквата ќе отстрани некого.  Само ако таа личност се обиде да ги пренесе сопствените терапии-теории на други луѓе кои доаѓаат во конфликт со Нејзиното исцелување.

Затоа, црквата е место за доаѓање како што е.  Со неговите болести.  Но, тој не доаѓа да биде оставен сам, туку да се излекува.  Инаку нема смисла да доаѓаме.  Нема смисла некој да дојде таков каков што е и да остане како што е инает и себичен.  Бидејќи нема смисла болен човек да оди во болница, а потоа да одбие каков било третман.  Подобро е да не се оди во болница, инаку неговото присуство таму нема смисла.

Сите сме болни и на сите ни треба лекување.  Третман кој е различен за секој од нас поради различноста на нашите болести.  Но, во исто време, нашиот третман е вообичаен.  Вообичаено е затоа што има некои заеднички елементи дека нашиот избор е да станеме Христови и да дозволиме да страдаме, да пиеме горчлив сируп и да се оперираме.

Ова е нашиот копнеж да јадеме и пиеме со Бога, Христос, Светиот Дух, не затоа што сме исцелени, туку да ги затвориме раните, да ги излечиме трагите од нашиот покајнички грев, да примиме во себе сила, просветлување, лек на вечниот животот.

Затоа во Црквата, иако болница, не мириса на јод, алкохол, гнили рани и смрт, туку во сето тоа доминира мирисот на Животот.