За жал, дозволуваме нашите животи да се одредуваат со стравови...

 

За жал, дозволуваме нашите животи да се одредуваат со стравови

 Правиме работи од страв, ги губиме работите од страв.

 Се плашиме од губење, од неуспех.

 Се плашиме да сакаме, да даваме.

 Овој страв произлегува од нашето размислување „да не страдаме“, поради што нашите односи со другите не се вистински односи, туку односи на тактики и калкулации.

 Ако не се соочиме со нашата необичност, која толку години ја градиме внатре, ќе продолжиме да се уништуваме.  Дури и се да ни биде добро, само со помислата дека нешто може да тргне наопаку, ќе се откажеме и ќе бидеме мизерни.

 За жал, постои феномен дека многу луѓе се опседнати со синдромот на неправда, страдање.

 Кога сме навикнати да ни доминираат мислите за нашата необичност, тогаш природно е постојано да флертуваме со изолација, напуштање, меланхолија, па дури и депресија.