Не можев да ја задржам радоста и божествената радост од присуството на Светите Апостоли

 Еден ден, тоа беше празник на  Светите апостоли, отец Ефрем дојде од Катунакија да служи.  А старецот Јосиф ми нареди да готвам добро, бидејќи отец Ефрем беше многу болен и речиси на работ на туберкулоза.

Побрзав да послушам и таму каде што готвев за него, Старецот застана над мојата глава и ми рече:

- Од страв не знаеш да готвиш.  Така ли готвиш, а сакаш и отецот да го јаде?

- Штом завршив, дојде во шаторот што го имавме за кујна и ми рече:

- Ајде побрзај!

- Го зедов садот и му го дадов на отецот.

- Излези пред мене!  Изгуби се да не те видат моите очи!  Слези брзо во ќелијата!

Добро за мене си реков.

Земав благослов од  старецот и отидов во мојата ќелија, која беше до вратата.  Ех!  Само што влегов внатре, Божјиот благослов дојде со молитвата на Старецот!  Имав таква посета од Бога што само моите телесни очи не можеа да ги видат Светите апостоли!  Толку многу и од Божествената благодат!  Толку многу благослови!  Рај во моето срце!  Ми потекоа моите солзи!  Не затоа што Старецот се расправаше со мене, туку затоа што не можев да ја контролирам радоста и божествената радост што ги чувствував од присуството на Светите Апостоли.

Тоа беше нивниот празник и затоа што Светите Апостоли беа навредувани за Христа, исмејувани и камшикувани од книжниците и фарисеите, гледајќи дека Христос и моето мало дело го испрати неговиот благослов.  Не знаев каде сум.  Паднав и плачев, од многуте блаженства што ги живееше мојата душа!  И си реков: Што ми направи Старецот!.  Старецот, и покрај мојата физичка слабост, реши да ме назначи за готвач, па еден ден, без многу формалност, дојде и ми рече:

- Дете мое ти ќе готвиш.

- Благослови Отец!

- Готви.

- Каде да се готви?

- Надвор ќе готвиш.

Си помислив: „Каде,?  Дали имаше кујна?  Собрав гранчиња, запалив оган за готвење.  И што да правам бидејќи немав поим за готвење?  Ме фатија мислите: Каде ќе јадеш сега?  Каде да ги мијам садовите надвор, бидејќи нема место?  Но, Отците работат, се борат, се уморуваат, гладуваат, што ќе јадат?

Местото беше отворено и дуваше ветер.  Помогни Пресвета Богородице се молев!  И колку и да бев слаб, ветерот се подготвуваше да ме однесе и да ме фрли од карпата.  Ако почнеше овој ветер, морав да ги искористам сите мои добри мисли за трпение, бидејќи веднаш имав војна.

Злобниот дух на озборувањето и богохулењето беше секогаш покрај мене, а кога трпението ми беше малку скршено, ми шепна: „Кој е тој Бог на љубовта што те угнетува со толку лути ветришта?“ А јас реков: „Затвори ги усните,и не зборувај воопшто!".

Подоцна направивме штала, со дабови гранки, за да се смести „кујната“.  Но, силен ветер ги однесе сите!  Ставив два камена за огнот и тенџерето и штом дувна ветрот отиде капакот, и тенџерето отиде и се падна долу.

И старецот извика:

-  Трчај дете мое да ги најдеш.

Каде да ги најдам?  Овие повеќе ги немаше и истрчав надолу, низ метежот и вревата, да ги најдам.  О Боже!  Готвевме и пред колибата на Старецот во зима, но јадевме во неговата колиба.

По вечерата морав да ги мијам нашите лимени садови, се разбира.  Зима, студ, дожд,  се миеја надвор.Дали си болен, грип мора да излезеш на карпите и во ледениот воздух за да ги миеш садовите.  Имавме скршен бокал, со вода од карпата и во дупката што ја имаше ставивме цевка и така ги миевме садовите, „тече“ вода.

Рацете ни се смрзнуваа од ледената вода, бидејќи немавме каде да ја загрееме.

И приборот за јадење што го јадевме не го измивме.  Кога го завршивме оброкот, само ќе ја избришавме виљушката и лажицата со крпа и ги завиткавме.  Но бидејќи не ги ни измивме крпите, малку по малку станаа тврди како кожа… Така крпите се извалкаа толку што ако ги измиеме, ќе направиме супа од водата.  За јадења, Старецот дури имаше уште една многу оригинална хигиенска тактика.  Веднаш штом го завршивме оброкот, ги поливме со вода и ги исплакнавме, што и да беше, потоа ги бришавме!  Значи, садовите беа грубо измиени, а водата не се трошеше многу.  И така направивме сите.  Истото мораше да го направат и странците кои дојдоа …

Малкумина подвижници ја преминале Света Гора во 20 век со таква ригорозна пракса и теорија за Бога.  Старецот Јосиф бил строг, но и храбар.  Непопустлив во прашањата на послушност, но и полн со љубов.  Тој имаше апсолутна вера во Бог.

                                              Старец Ефрем Филотејски и Аризонски