Зошто верата станува ладна со текот на времето?

Зошто верата станува ладна со текот на времето?

На многумина им е позната таквата состојба: се чини дека неодамна срцето гореше во Господа, но денес е суво, не се чувствувате како да се молите, сомнежите доаѓаат од сите страни.  Вака поминува ден, друг, трет, месец… И наеднаш пробива мисла: нема вера…?!  Колку е природна - или, обратно, неприродна - таквата состојба?  Зошто верата се намалува со текот на времето?  Дали ова може да се избегне и како?  И што треба да се направи за да се преживее овој период со најмала духовна загуба?  Свештениците ги споделуваат своите совети.

Игумен Нектариј Морозов:

Веројатно овде поентата не е толку во времето, туку во тоа дали човекот е вреден и постојан во својот христијански живот.

Кога човек се занимава со некоја работа, обидувајќи се да успее во тоа, по истекот на времето тој само успева во тоа, и колку повеќе поминува времето, толку повеќе доаѓа искуство, повеќе вештина.  Истото може да се каже и за христијанскиот живот.  Ако некој почне да го живее овој живот и ги искористи тие дарови исполнети со благодат што Господ им ги дава на оние кои штотуку се свртеа кон Него, а потоа, губејќи ја ревноста, топлината на срцето, не ја подигнува работата со која Христијанскиот живот треба да се поврзе, тогаш природно, доаѓа до ладење и некакво внатрешно уништување.  Но, ако човек работи и работи ревносно, тогаш се случува нешто друго: тој понекогаш има одредена состојба кога му се чини дека благодатта се оддалечила од него, но всушност ова е време кога Господ едноставно ја испитува личноста, а благодатта навистина се крие.  Но, ако човек работи напорно, ако човекот е постојано весел и ревносен, тогаш благодатта се враќа и човекот повторно ја доживува и радоста на својот Христијански живот, и утехата и некое неверојатно чувство на полнота на битието.  И ако во овој период човекот, поради кукавичлук, поради непостојаност, ги остави своите трудови и ревност, тогаш не може да се избегне ладење и тогаш се потребни многу, многу големи напори за повторно да се врати во добриот христијански живот.

Неверувањето секогаш доаѓа како последица на непокајанието.

Игумен Лука Степанов:

- Не знам многу за тоа. Оладувањето на верата е, очигледно, признавањето дека не се сопствените гревови кои се причина за секакви раздор во душата и во животот, туку дека, велат, Црквата не е во право, но јас сум добар. !  Каде ќе одиме?  Ти ги имаш зборовите на вечниот живот, му рекоа Апостолите на Христа, кога Тој ја прекори нивната срдечна збунетост со прашањето: Дали и ти сакаш да заминеш од Мене?  Мислам дека покајникот, настојувањето, по совет на Свети Теофан Затворник, да стекне „дух на непрестајно самопрекорување“ може да има многу и различни гревови, но речиси и да нема разочарување во нашата Православна вера од Бога.  Неверувањето секогаш доаѓа како                                                                                              последица на непокајанието.