Свети Јаков Цаликис брзо одговара...

 

Свети Јаков Цаликис брзо одговара

 Старецот Јаков го запознав на 23 години во 1981 година. Бев отпуштен од војска и по конкурс ме примија во Банката на Крит во мојот роден град.

 Од 19-годишна возраст решив да станам свештеник како оженет, но имаше несогласувања во семејството.  По мојот успех во Банката, почнав да мислам да го префрлам свештенството во времето кога ќе остарам, по 65 години, односно по пензија.  Но во мене тоа ме мачеше како мисла и со благослов на Духовникот отидов од Крф во Евија во манастирот Свети Давид, од каде насекаде почна да се шири веста за светоста на старецот Јаков.  Сакав да го прашам што да правам.  Дали треба да бидам ракоположен, млад или после пензија?

 Кога стигнав во манастирот, портата беше отворена.  Влегов внатре, застанав пред фонтаната, но немаше ниту еден човек. Во тоа време имало само тројца отци, Старецот, подоцнежниот игумен Отец Кирил и Отец Серафим.

 Не поминаа 2-3 минути и додека визуелно го контролирав ходникот лево-десно и целиот двор, го почувствував старецот наеднаш зад мене.  Да го употребам изразот „од никаде“.  Изненаден дури и пред да можам да кажам „благослови го“ или поради некоја друга причина, Старецот ми ги закопа прстите во брадата (мали, но способни да грабне некој друг), нежно ја зграпчи,ми ја нишаше главата напред-назад, лесно, без да ме боли и ми вели: Стани, Ѓорѓи мој, нов свештеник, слушаш, млад, не кога ќе остариш.

 Добив одговор.  Бев убеден дека тоа е збор Божји и дека пред мене стои еден современ Светител.  Духовните батерии ми беа полни, мојата радост невидена, само ја испеав „Благословен си старче“, му ја бакнав раката и одлетав од манастирот Свети Давид на Крф.  И јас не останав за лекување.  Го имав она што го сакав.

 Мојата прва грижа на Крф беше да се откажам од Банката на Крит, а за пет месеци бев студент во Атинското црковно училиште.

 *****

 Јас живеам во Атина од 1982 година и имав редовни врски со манастирот и со Старецот Јаков.

 Во пресрет на Богојавление во 1984 година отидов на аџилак во Манастирот.  Во пресрет на Богојавление, во манастирот сме, еден старец и еден писател.  Во пресрет на Водици падна толку многу снег што сите патишта беа затворени.  Така останавме во манастирот затворени за шест лица за да го славиме Светото Богојавление.

 Овие Богојавленија беа најубавите во мојот живот.  Снегот траеше една недела и беа потребни петнаесет дена за да пристигнат аџиите.  Сите овие денови ми се даваше можност да уживам во Старецот и да добијам духовна храна, како аманет за мојот подоцнежен свештенички живот, но и неподнослива одговорност, бидејќи бев поврзан со воспоставен Светител.

 Старецот виде дека имам лесна јакна од велур и дека е многу студено.  Се обидов да не го покажувам тоа.Но Старецот ми вели: „Чекај овде“.  Тој оди и носи плетен кардиган, ми го дава и тој ме грее секој ден.  Го имаме ова бесценето богатство во моето семејство.  Кој ќе се разболи, го носи мекиот кардиган на Старецот, а Светиот брзо реагира.

 *****

 Старецот Јаков бил слаб и со средна висина.  Во храмот, кога служел литургија, најчесто клекнувал пред Пресветата Богородица, пред иконостасот.  Се чувствуваше како вреќа со коски.  Но, кога се молеше во својата ќелија, дали седеше или работеше во храмот, изгледаше огромно, свечено, достоинствено, хегемонично, исто како што беа неговото милосрдно срце и милостива душа.

 Тој ги сакаше сите суштества, особено животните кои им служат на луѓето.  Така, многупати ќе се слушнеше да зборува со повеќе сочувство за „Хаид“, манастирската мазга, која многупати го одмарала од походот, додека бил на должност во околните села.

 Тоа беше толку многу духовно просветлување на Старецот, што кога тој се симна на Евиското Езеро за работата на манастирот, тоа значеше тревога во богослужбите и службениците трчаа да му ја исполнат молитвата и да му служат.  Тој рече: Што наоѓаат во мене Хазулијакас, а толку многу ме сакаат?  Тие ќе бидат многу добри луѓе.