Предупредување до целиот свет...

 

Предупредување до целиот свет...

 Зошто некои луѓе талкаат бесцелно и прават толку рамнодушни работи?

 Затоа што не се сигурни за целта на нивниот живот, за дестинацијата на нивното земно патување.  Зошто некои луѓе се преплавуваат со непотребни обврски, одат во крајности, до тој степен што не можат слободно да се движат под таков товар на обврски?

 Затоа што не знаат за една работа, „ни треба“.

 Ни треба само едно: Царството Божјо.

Господ Исус Христос се обидел да ги привлече погледите и вниманието на сите луѓе кон оваа дестинација.  Секој што размислува на овој начин има само една цел: Бог.  Чувство: љубов.  Носталгија: приближување до Бога.

 Блажен е оној кој ја достигна оваа мерка.  Овој човек стана како леќа која ги собира сончевите зраци за да создаде оган.

 Зборовите што Христос и ги кажал на Марта: „Марто, Марто, ти се грижиш и се трудиш за многу работи“ (Лука 10:41), всушност биле контрола, предупредување за целиот свет.

 А она што навистина ни треба е Царството Божјо (види Матеј 33).  За сè што рекол и направил Господ, ја имал оваа цел на ум.  Сите пламени се собраа таму, што ги осветлува оние патници кои талкаат низ клисурите и торнадата на овој минлив живот...

 И Исус излезе, виде големо мноштво, се смилува кон нив и ги исцели нивните болни“ (Мт. 15:30).  Тоа се случило во времето кога царот Ирод му ја отсекол главата на Јован Крстител.  Кога Исус го слушна ова и отиде „сам во пусто место“ (Мат. 14:13).

 Господ често се повлекуваше во пустината, на пусти места и во планините.

 Тој го направи тоа од три причини:

 Прво, да направи кратки паузи од Неговите интензивни и разновидни активности за луѓето да можат да ги сфатат Неговите учења и чудата што Тој ги правел.

 Второ, да им даде пример на Апостолите и нам, дека треба да се повлечеме, да влеземе во нашата ризница (Мт. 6), за да останеме во молитва сами со Бога.  Тишината го прочистуваат човекот, го учат на послушност кон Бога и му даваат духовна јасност и сила.

 Трето, да ни покаже дека добриот и корисен човек не може да се сокрие - Не може да се сокрие градот што се наоѓа на врв планина“ (Мт. 5,14).  Така покажа и посочи кое е вистинското место за пустиниците и монасите.

 Црковната историја тоа го докажала илјадници пати.

 Не постои ниту еден пустиник, молитвеник или чудотворец кој успеал да се скрие од луѓето.  Многумина неоправдано прашуваат: Што прави монах во пустина?

 Зарем не би било подобро монахот да живее во светот, меѓу луѓето и да им служи?  Но, како да запалите свеќа што не е запалена?

 Монахот ја носи душата во пустината како неизгорена свеќа.  Го носи во пустината за да го осветли со молитва, пост, тихување... Ако успее да го запали, Неговата светлина ќе го осветли целиот свет.

 Луѓето ќе го следат и ќе го најдат, дури и ако се крие во пустина, во оддалечени планини или во непристапни пештери.  Не, монахот не е бескорисен.

 Тој е способен да стане многу покорисен за другите од кој било друг.  Ова е многу јасно во овој случај од Господ Исус.  Залудно се криеше од луѓето во пустината, зашто народот го најде и тргна по него.

 Господ ги погледна и „се смилуваше на нив, што беа ослободени и фрлени како овци без пастир“ (Мт. 9:36) Долу во градовите, синагогите беа полни со самонаречени пастири, кои беа всушност волци со овци.

 Луѓето го знаеја тоа, го чувствуваа, како што ја знаеја и почувствуваа безбројната милост и љубов Христова кон нив.  Луѓето знаеја и чувствуваа дека Христос е единствениот Добар Пастир, дека Неговата грижа за нив е искрена, полна со љубов...

 Така тргнаа по него во пустината.  И Господ ги исцели нивните болни.  Луѓето чувствуваа дека им треба Христос, не бараа од него да прави чуда од суета од љубопитност, туку од голема потреба.  А Апостол Марко ни кажува дека таму почнал да ги учи.

 Свети Никола Велимировиќ