Не сакам да оздравам, сакам да бидам спасен!...

 

Не сакам да оздравам, сакам да бидам спасен!

Еден човек само што дозна дека има рак.

 Лекарите рекоа дека е многу агресивен, метастазирал... „кратки му се деновите“.

 Замина во манастирот каде што одеше во Црква секоја недела.

 Старецот го виде како се приближува, држејќи мала бројаница во раката.  Бавен чекор.  Неговиот поглед да ја истражуваше убавината на манастирот.

 - Добре дојде, дојди брат...

 - Добро за тебе, старче, како си?

 - Добро брат, ајде, слушнав за твојата дијагноза.  Дојдете и поклонете се во храмот, ние ќе ги извадивме моштите што ги имаме за вас.  Господ е голем и нашите Светители се чудотворни, гледаш, чудо ќе се случи.  Ќе бидеш добро.

 Човекот го погледна чудно. Тишина.  Зборовите и „ветувањата“ на старецот кои му дадоа чудо и закрепнување на здравјето го натераа да замолчи едно време.  Се додека не проговори…

 Тој зборуваше, а старецот заплака.  Ја отвори својата блажена уста и богатството на неговото срце процвета како миризлив цвет.

 - Драг мој старецу ... не дојдов да се излечам.  Дојдов да се подготвам за претстојното патување, дојдов да им се поклонам на Светиите и да ги замолам да ме земат со себе, дојдов да ве замолам да посакате Бог да ми прости, да ме помилува.  Дојдов денес затоа што можеби нема да можам веќе да се вратам ...

 Тој се исповеда за сите гревови пред старецот. Му ја бакна раката.Старецот му ја бакна неговата раката.

 Тие се упатија кон Храмот.  И двајцата одеа во тишина.

 По извесно време, тој мирно го напушти манастирот.

 Тој го напушти овој живот по неколку дена.

 Човек кој, како што кажа неговиот старец, никогаш не побарал од Бога да го излечи, само да го земе при себе.

 Ракот го гледаше како благослов, загубата како добивка, болката како лек, смртта како живот.

 Тоа не е измислена приказна, туку приказна за човек кој побарал од Бог само едно чудо. 

 Неговото спасение!