Нека бидне Господи, твојата волја!...

 

Кога Толстој и неговите помлади браќа тајно го гледале старецот како се моли во собата...

                       

 Големиот руски писател Лав Толстој во својата книга Деца, адолесценти и млади го опишува искуството од неговото детство кое останало длабоко врежано во неговата душа.

 Тие честопати угостуваа во својата куќа луѓе со големи болки, кој виделе многу малку „бели“ денови во својот живот.

 За време на една од овие посети, Толстој и неговите помали браќа и сестри тајно го гледале старецот како се моли во собата што му ја дале.

 И го опишува неизбришливиот белег што ова искуство му го оставило:

 Прекрстувајќи ги големите раце преку градите, Гриша за првпат застана во тишината на наведната глава пред иконите.  Потоа падна на колена и почна да се моли.  Прво читал малку познати молитви, а потоа ги повторувал гласно.  Потоа почна да се моли со свои зборови.  Се молеше за сите свои добродетели (така ги нарекуваше оние што го угостија);  меѓу нив за нашата мајка и за нас.

 Тој се молеше за себе, барајќи од Бога да му ги прости гревовите од минатото, а потоа постојано повторуваше: Боже мој, прости им на непријателите.  Потоа неколку пати повтори: Господи, помилуј ме, но секој пат со нова сила и топлина.

 Потоа рече: Прости ми, Господи, и научи ме како да живеам.  И тоа го кажа со таква едноставност и верба како да чекаше итен одговор на своето барање.  И тогаш единственото нешто што можевме да го слушнеме, кога беше тажно.  По некое време, тој клекна на колена, ги прекрсти рацете на градите и молчеше ... И одеднаш извика: Нека бидне Господи, Твојата волја!  И паѓајќи на подот со челото, како дете повторно почна да плаче од солзи...“.

 И продолжува Толстој:

 Многу спомени од минатото го изгубија своето значење за мене;

 Дури и Гриша, аџија, одамна го заврши своето последно патување.

 Но, впечатокот што ми го остави неговата вечерна молитва никогаш нема да избледи!

 Неговата вера беше толку силна што се чувствувавте живи во присуство на Бога.

 Неговата љубов кон Бог беше толку голема што зборовите течеа сами од  усни.

 И каква прекрасна пофалба донесе, за да ја прослави величината Божја, кога - не наоѓајќи зборови во вашата болка - плачејќи падна на подот и извика:

 Нека бидне Господи, твојата волја!

 Архимандрит Јоан Костов