Смртта не остава никого и колку подолго живееме, толку ни е поблиску...

 Смртта не остава никого и колку подолго живееме, толку ни е поблиску.  Оваа Божја граница ни е и непозната и многу страшна, Непозната, зашто смртта неселективно ги граба старите и младите, доенчињата и младите, подготвените и неподготвените, праведните и грешниците.  Страшно, затоа што оттука започнува бескрајната, непрестајна, секогаш престојна вечност.  Оттука заминуваме или кон вечното блаженство или кон вечното мачење;  „Или до место на радост, или до место за плачење.  Оттука почнуваме или да живееме засекогаш или да умираме засекогаш;  или царувај засекогаш во рајот со Христос и Неговите Светители, или страдај засекогаш во пеколот со сатаната и неговите ангели.

Како што е различно однесувањето на телесното и духовното лице, а животот е нееднаков, така и смртта не е слична, а по смртта идната состојба.  За телесниот човек смртта е страшна, но за духовниот е мирна;  смртта е тажна за телесниот, но радосна за духовниот;  Смртта е болна за телесниот човек, но слатка за духовниот.  Телесниот човек, привремено умирајќи, умира засекогаш: „Телесните мисли се смрт“, вели Светиот Апостол (Рим. 8, 6), но духовниот преку оваа смрт преминува во вечниот живот, зашто духовната мудрост е живот и мир. ... - пекол, пекол, но духовниот Рај ќе биде живеалиште.  Телесното живее со ѓаволот и неговите ангели во вечниот оган, а духовното со Христа, Кому грижливо му служи, во вечна радост.  И двајцата се наградени според нивните дела, кои ги направиле во телото.

За оние кои престануваат да грешат, се каат, страдањата и смртта Христови не остануваат залудни, туку го добиваат својот плод, односно простување на гревовите, оправдување и се застапуваат за вечниот живот;  но тие не носат никаква полза за оние кои не се каат, туку за оние кои остануваат во гревови, и затоа, поради својот непокајнички живот, тие се суетни.  И Крвта Христова за сите, вклучително и оние што се пролеани за нив, се пролева за нив, како да е, залудно, за нејзиниот плод, односно преобраќање, покајание, нов живот и простување на гревовите и спасение, е лишена во нив.  Иако „Христос умре за сите“, според учењето на Апостолот (2. Кор. 5:15), Христовата смрт ги спасува само оние што се каат за гревовите и веруваат во Него, а непокајаните не го добива своето спасение.  И ова не е вина на Христос, „Кој сака сите луѓе да се спасат и да ја запознаат вистината“ (1. Тим. 2:4) и „умре за сите“, туку по вина на оние кои не сакаат да се покајат и да уживаат во смртта Христова.

                                                         Свети Тихон Задонски