За тоа колку се грижиме за телото, а колку за душата...

 Евангелието вели: „Колку е добро човек да го добие целиот свет и да ја загуби душата своја“ (Марко 8:36). Колку е скапоцена човечката душа! Таа е помила од целиот свет, со сите негови богатства и благослови. Но, страшно е да се мисли колку малку го разбираме достоинството на нашата душа. На телото, ова живеалиште на црви, овој запален ковчег, сите наши мисли се вртат од утро до вечер, а на бесмртната душа, на најскапоценото и најмилото Божјо создание, на ликот на Неговата слава и величественост, едвај една мисла се врти цела недела. Најпросперитетните години од нашиот живот се посветени на служење на телото, а само последните минути од староста се посветени на вечното спасение на душата. Телото ужива секој ден, како на богата гозба, во полни чинии и раскошни јадења, додека душата едвај ги собира трошките од божественото слово на прагот на Божјиот дом. Незначајното тело е измиено, облечено, исчистено, украсено со сите богатства на природата и уметноста, а милата душа, невестата на Исус Христос, наследникот на небото, талка со исцрпен чекор, облечена во облека на сиромашен скитник , немајќи милостина.

Телото не трпи ниту една дамка на лицето, ниту нечистотија на рацете, ниту крпеница на облеката, а душата од глава до пети, покриена со нечистотија, е единственото дело што преминува од една грешна кал во друга, и нејзината годишна, но често лицемерна исповед. Само ги умножува закрпите од облеката, а не ги обновува. За благосостојба на телото потребни се различни видови забава и задоволство; често исцрпува цели семејства, зашто луѓето понекогаш се спремни за секаква работа, а кутрата душа едвај има еден час неделно да служи Литургија, едвај неколку минути за утринска и вечерна молитва, насила собира грст бакар, монети за милостина, а доволно е кога споменот на смртта го искажува со студена воздишка. Заради здравјето и зачувувањето на телото го менуваат воздухот и станот, ги повикуваат највештите и најоддалечените лекари, се воздржуваат од храна и пиење, ги земаат најлошите лекови, дозволуваат да се изгорат и исечат, но за здравјето на душата, за да се избегнат искушенијата, да се отстранат од гревовната инфекција, тие не прават ниту еден чекор, туку остануваат во истиот воздух, во истата злобна куќа, и не бараат лекар на душите, ниту избираат лекар непознат и неискусен, и сокриј го од него она што веќе им е познато на рајот и пеколот и што се фалат со општествата. Кога телото умира, тогаш се слуша тага и очај, а кога душата умира од смртен грев, тогаш често не ни размислуваме за тоа.

Значи ние не го знаеме достоинството на нашата душа и како Адам и Ева ја даваме душата за црвени плодови.

Зошто барем да не плачеме како Адам и Ева? Кај нас, во најголем дел, грижата е да се добијат благослови, но, за жал, често земни и временски, а не небесни. Забораваме дека земните благослови се минливи и неодоливи, додека небесните се вечни, бесконечни и неотуѓиви.

Семоќен Господи! Помогни ни да го презираме сето минливо, и да се грижиме за единствената потреба за спасение на нашите души.

                                                         Преподобен Амбросиј Оптински