Посакувам да заминам вечерва пред да пристигнам...

 

Посакувам да заминам вечерва пред да пристигнам.

 Едно попладне, додека седев во дворот на манастирот Свети Павле, видов двајца старци како одат и тивко разговараат.

 Едниот, отец Митрофан, 85 години, дојде веднаш штом се пензионираше, 25 години е монах.  Другиот, отец Игнатиј 92 години, со романско потекло, има 70 години како е на Света Гора.  Живее во напуштена ќелија оддалечена околу 45 минути.  Неодамна доби катаракта и игуменот инсистира една недела да оди во Солун на операција, но тој веќе не излезе од колибата и се чувствуваше непријатно.

 - Се плашам брат Митрофане, како ќе бидам една недела, како помеѓу луѓето?  Далеку од градината на нашата Мајка?

 Ако светот ме победи и јас ја изгубам душата во старост?

 Би сакал Пресветата Богородица да ме земе вечерва за да немам време да одам!

 -Отец Игнатиј, мораме секогаш да го слушаме нашиот Игумен, ќе одиш и благодатта на Послушанието ќе те покрие!

 Го кажаа ова и исчезнаа, едниот во неговата ќелија, а другиот во неговата ќелијата.Веќе ноќта,  ја рашири завесата над градината и ѕвездите светкаа над византиските куполи.

 Но Бог го послуша ова свое вистинско дете.  Во текот на таа ноќ го слушнавме ѕвоното, отец Игнатиј го напушти светот пред да се соочи со светот.

 Пресветата Богородица му го покажа патот кон рајот, ги затвори неговите очи пред суетата и ја виде Христовата светлина во вечноста.

 Тој беше погребан зад напуштената ќелија во која живееше, без никогаш да го види овој свет кој го напушти како мало дете.