Страшна демонизација е да се сметаш себеси над другите...

 Страшна демонизација е да се сметаш себеси над другите...

Не ги забележуваме сопствените грешки и гревови, додека кај другите наоѓаме многу маани.

Ако сакаме макар и малку надеж за нашето спасение да биде стабилно, да ги оставиме другите и да ја погледнеме нашиот неред. Страшна демонизација е да се сметаш себеси над другите, подобар од нив. Високото мислење за себе, високата почит што ја имаме во сè што правиме, нè тера да ги гледаме другите како наши инфериорни и жестоко да ги критикуваме, гледајќи ги само нивните маани.

Според тоа во себе гледаме само добри работи. Нема поголема демонизација од ова. Затоа треба да станеме строги судии на себе си, а не на другите. Фактот дека ги гледаме другите докажува дека не се занимаваме со самите себе, поточно се плашиме да се справиме со себе да не откриеме многу маани и страсти што ги имаме. Ова секако ја покажува нашата себичност која не сака да признае дека ние самите страдаме и ни треба исцелување. 

Понизниот човек лесно ќе ги види своите страсти, своите грешки, своите неуспеси и ќе влезе во процес на борба, на исцелување без да види што прават другите. Себичниот човек, сепак, дење и ноќе се справува со другите обидувајќи се да најде грешки и страсти поголеми од своите за да биде исполнет со задоволство што е подобар од другите. Но, нема да се спасиме, браќа мои, бидејќи - можеби - бевме подобри од некои во некои работи.

Спасението е лична работа. Не станува збор за споредување со другите. Ќе се спасиме затоа што живеевме понизно и тивко, светотаинствено, со послушност кон Црквата и се трудевме да бидеме починка на нашиот брат, а не крст и пречка на неговиот живот. Во Старечник читаме: Еден брат му рекол на авва Пимена: „Ме вознемируваат помислите и не ми даваат да се грижам за моите гревови, туку ме тераат да се грижам за недостатоците на братот“. Старецот тогаш му кажал за авва Диоскор, дека во неговата ќелија тој секогаш плачел за себе, додека неговиот ученик седел во другата ќелија. Така, еднаш ученикот отишол во ќелијата на старецот и го нашол како плаче, па му рекол: „Оче, зошто плачеш? А Старецот му одговара: „За гревовите мои, чедо мое, плачам“. Братот му вели: „Ти немаш гревови, оче“ А Старецот му одговара: „Навистина, ако ми се дозволи да ги видам моите гревови, не ми е доволно да плачат со мене уште тројца или четворица за нив. " Така авва Пимен рече: „Ова е човекот кој се спознал себеси“.

Од горенаведената приказна разбираме дека почетокот на нашиот духовен напор, но во исто време и неговата основа е постојано да бидеме во состојба на воздржаност и внатрешен труд. Самооткривањето и сериозното ангажирање со нашето исцелување нема да ни остави ниту време ниту простор за справување со другите. Така, дури и во состојба на понизување и покајание, се држиме, но и ќе ја избегнеме критиката на нашите браќа.

Човекот што ги споредува своите гревови или доблести со другите, не оди побожно и опасно игра со вечната пропаст.

Затоа, браќа мои, да останеме во безбедноста на самоконтрола, молитва, послушност кон нашиот духовен отец, проучување на Божјото слово, вежбање, самоконтрола и да оставиме споредби. Ќе си дадеме причина за себе, но не споредувајќи со другите, туку со тоа колку - на личен план - сме го имитирале нашиот Христос.

Затоа, да не се занимаваме со животите на другите, нивното однесување, нивните гревови или нивните доблести. Ајде да се занимаваме со сопственото исцелување. Да плачеме за сопствените гревови. Да ги негуваме колку што можеме повеќе талентите што ни ги дал Бог, на слава Божја. Да живееме едноставно, слатко, односно без критика, без ароганција и гордост, без беда и мрак, без строгост и чувство на авторитет.

Да се ​​оттргнеме од злобата, емпатијата, омразата и да облечеме снисходливост, добрина, благост, љубов. Односно, на се што се идиоми на човек Божји, а не човек на со своето „Јас“. 

преземен текст.